Dwór w Radochowie

Dwór w Radochowie

nr rej. dwór 182/754 z 27.09.1960, park 190/674/WŁ z 4.10.1977[1]
Dwór w Radochowie od południa
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Radochów
Typ budynku	dwór
Styl architektoniczny	renesans
Ukończenie budowy	przełom XVI i XVII w.
Ważniejsze przebudowy	XVIII i XX w.
Położenie na mapie gminy Lądek-Zdrój Dwór w Radochowie
Położenie na mapie Polski Dwór w Radochowie
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dwór w Radochowie
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Dwór w Radochowie
50°20′49,82″N 16°49′42,29″E/50,347172 16,828414
Multimedia w Wikimedia Commons

Dwór w Radochowie – zabytkowy dwór^[1] wzniesiony na przełomie XVI i XVII wieku, był przebudowany w XVIII i XX wieku. Remontowany w latach 1964-1965 i 1977-1978, obecnie jest własnością prywatną.

Położenie

Dwór położony jest w Radochowie – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Lądek-Zdrój^[2].

Historia

Renesansowy dwór w Radochowie wzniesiony został na przełomie XVI i XVII wieku jako własność rodziny Pannwitzów, potem należał do Haugwitzów^[2]. Przebudowano go w końcu XVIII i na początku XX wieku. W 1945 roku budynek został zniszczony i w kolejnych latach niszczał^[2]. W latach 1964-1965 rozpoczęto prace remontowe w trakcie których wykonano nowe stropy i więźbę dachową, a dach pokryto gontem^[2]. W latach 1977-1978 rozpoczęto prace adaptacyjne na ośrodek wczasowy, jednak nie zostały one dokończone^[2]. Kilka lat później próbowano bez powodzenia urządzić we dworze dom wycieczkowy PTTK^[2]. Obecnie obiekt jest własnością prywatną^[3].

Architektura

Dwór jest dwuskrzydłowym założeniem, nakrytym równoległymi dachami z bogato zdobionym szczytem wolutowym^[2]. Mocno zniszczony dwór jest kryty gontem^[2]. Zachowały się sklepienia kolebkowe w parterze, portal renesansowy i kamienne opaski okienne^[2]. Na elewacji zachowały się pozostałości dekoracji sgraffitowej^[2]. Obok znajduje się baszta, zabudowania gospodarcze i budynek mieszkalny dla służby^[2]. Pozostałości malowniczego parku otoczone są resztkami kamiennego muru z bramą^[2]. Po drugiej stronie rzeki stoi figura św. Jana Nepomucena z 1732 na gruszkowatym cokole opatrzonym herbem fundatora – hrabiego de Neynaus – i chronostychem^[4]. Rzeka w tym miejscu zmieniła koryto w czasie powodzi 1997 i pozostawiła prowadzącą donikąd metalową kładkę nad pustym, starym korytem.

Przypisy

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 17: Góry Złote. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-01-0.