Krasiczyn
Zobacz też: Krasiczyn w innych znaczeniach tej nazwy. |
wieś | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | przemyski | ||
Gmina | Krasiczyn | ||
Liczba ludności (2019) | 609[2] | ||
Strefa numeracyjna | 16 | ||
Kod pocztowy | 37-741[3] | ||
Tablice rejestracyjne | RPR | ||
SIMC | 0604784[4] | ||
Położenie na mapie gminy Krasiczyn | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |||
Położenie na mapie powiatu przemyskiego | |||
49°46′37″N 22°39′09″E/49,776944 22,652500[1] | |||
| |||
|
Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Krasiczyn |
Krasiczyn – wieś (dawniej miasteczko) w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, siedziba gminy Krasiczyn[5][4], nad Sanem 10 km na zachód od Przemyśla, u podnóża Pogórza Przemyskiego.
Integralne części wsi
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0604790 | Browar | część wsi |
0604809 | Komara | część wsi |
0604815 | Rządcówka | część wsi |
0604821 | Zamek | część wsi |
Historia
- Zobacz też kategorię: Ludzie związani z Krasiczynem.
W XV w. wioska nosiła nazwę Śliwnica. W 1525 r. właścicielem wsi został Jakub z Siecina, który istniejący dwór obronny zaczął przekształcać w zamek. W tym czasie zabudowania składały się z budynku bramnego, dworu i zabudowań gospodarczych. Całość otaczały wał i fosa.
Nazwisko Krasicki zostało przyjęte przez potomków Jakuba. Stryj biskupa przemyskiego Stanisława Jakub Siecieński zwany Trąbą osiedlił się w województwie ruskim, a następnie ożenił z Barbarą Orzechowską herbu Oksza, właścicielką Śliwnicy. Jego synowie zaczęli się pisać następnie Krasickimi z Siecina, od nazwy pobliskiej wsi Krasice.
W dalszym etapie zamek i pobliską wieś nazwano od nazwiska właściciela – Krasiczyn (ok. 1602), natomiast miano Śliwnicy zaczęła nosić oddzielna część wsi, obecnie sąsiednia wioska.
Założycielem miasteczka Krasiczyn, które powstawało w latach 1615–1620, był kasztelan przemyski Stanisław Krasicki, syn Jakuba.
Miasto wraz z dobrami Krasiczyn, leżące w ziemi przemyskiej należało do wojewody sandomierskiego i lubelskiego Jana Tarły od 1724 roku[6].
Była dawną rezydencją magnaterii polskiej.
Krasiczyn uzyskał lokację miejską około 1620 roku, zdegradowany przed 1919 rokiem[7].
W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie przemyskim w województwie lwowskim.
W latach 1943–1947 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 65 Polaków, w tym kilkunastu żołnierzy Wojska Polskiego i milicjantów. Spalili też większość gospodarstw[8].
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Krasiczyn, następnie gminy Krasiczyn. W latach 1975–1998 wieś położona była w województwie przemyskim.
Zamek w Krasiczynie
- Osobny artykuł: Zamek w Krasiczynie.
Od końca XVI w. Stanisław Krasicki i kolejny właściciel, Marcin Krasicki, rozbudowali i przekształcili surową warowną siedzibę w obronny zespół pałacowy na planie prostokąta, otoczony murem obronnym z czterema narożnymi basztami. Wzdłuż muru, po wschodniej stronie, pobudowano nowe skrzydło mieszkalne.
Charakterystyczne dla zamku są 4 odmienne wieże narożne: Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka. Miały one odzwierciedlać wieczny porządek oraz role Kościoła, króla, papieża i szlachty. Baszta Boska z kopułą na szczycie mieściła kaplicę. Basztę Papieską wieńczy attyka. Znajdowały się w niej pokoje gościnne przeznaczone dla wysokich dostojników kościelnych. W Baszcie Królewskiej mieściły się apartamenty królewskie. Baszta Szlachecka jest zwieńczona koroną.
W 1940 na terenie zamku filmowcy radzieccy kręcili antypolski film pt. „Wiatr ze wschodu”, uzasadniający inwazję ZSRR na Polskę 17 września 1939.
Obecnie w zamku znajdują się hotel i restauracja. Niektóre części zamku są udostępnione do zwiedzania w grupach z przewodnikiem.
Na zamku w Krasiczynie urodził się arcybiskup krakowski, kardynał Adam Stefan Sapieha.
Pozostałe zabytki
Zasłużeni dla Krasiczyna
- Wojciech Mroczko – długoletni naczelnik gminy Krasiczyn.
- Stanisław Bartmiński – duchowny rzymskokatolicki, prałat, proboszcz parafii Krasiczyn w latach 1970-2007.
- Florian Zając – kapelan AK, działacz państwa podziemnego, więzień Wronek.
- Józef Zwoliński – długoletni naczelnik i wójt gminy Krasiczyn.
Komunikacja
Przez Krasiczyn przebiega droga krajowa nr 28 Zator – Wadowice – Nowy Sącz – Gorlice – Biecz – Jasło – Krosno – Sanok – Medyka.
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 61306
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2019. Stan ludności 31.12.2019 str. 7 [dostęp 2022-01-22]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 613 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Wiesław Bondyra, Dobra ziemskie Tarłów w Małopolsce w czasach saskich, w: Tarłowie. Z dziejów kulturalnych, gospodarczych i politycznych rodu, Janowiec 2009, s. 52.
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 42-43.
- ↑ SzczepanS. Siekierka SzczepanS., HenrykH. Komański HenrykH., KrzysztofK. Bulzacki KrzysztofK., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 710-711, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897 .
Linki zewnętrzne
- Krasiczyn – Zespół Zamkowo-Parkowy
- Krasiczyn, miasteczko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 612 .
- Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona
- p
- d
- e
Wsie | |
---|---|
Integralne części wsi |
|
- p
- d
- e
- Siedziba powiatu – Przemyśl
Przynależność wojewódzka |
| ||||
---|---|---|---|---|---|
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 →) | |||||
Miasteczka (1920–34) | |||||
Gminy miejskie (1920–39 i 1945–75) | |||||
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–39, 1944–54 i 1973–75) |
| ||||
Gromady (1954–72) |
| ||||
Gminy (1941–44) |
|
- ↑ a b c d e f g obszar częściowo przecięty granicą GG–ZSRR 1939–41
- ↑ a b c d e f g strzałki wsteczne dotyczą stanu z 1 września 1939
- ↑ a b obszar gminy w granicach z 1939, zniesionej podczas wojny, częściowo przecięty granicą PRL–ZSRR 1944
- ↑ a b c d obszar częściowo przecięty granicą PRL–ZSRR 1944
- ↑ kursywą opisano gminy utworzone przez władze hitlerowskie
- p
- d
- e
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Gminy miejskie |
|
---|---|
Gminy wiejskie z prawami miejskimi |
|
Gminy wiejskie z prawami miasteczka |
|
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.