Alessandro Franchi

Alessandro Franchi

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1819 Rzym
Data i miejsce śmierci	31 lipca 1878 Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	5 marca – 31 lipca 1878
Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania	10 marca 1874–5 marca 1878
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	18 grudnia 1841
Prezbiterat	16 marca 1842
Nominacja biskupia	19 czerwca 1856
Sakra biskupia	6 lipca 1856
Kreacja kardynalska	22 grudnia 1873 Pius IX
Kościół tytularny	Santa Maria in Trastevere
Multimedia w Wikimedia Commons

Alessandro Franchi (ur. 25 czerwca 1819 w Rzymie, zm. 31 lipca 1878 tamże) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, kardynał, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej. Ukończył seminarium rzymskie, gdzie uzyskał doktoraty z filozofii, teologii i utroque iure. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 marca 1842. Został następnie wykładowcą filozofii na macierzystej uczelni, dyplomacji na Pontyfikalnej Akademii Dostojników Szlacheckich i historii Kościoła na Uniwersytecie Rzymski. Od roku 1842 rozpoczął pracę w Kurii, gdzie był attaché w sekretariacie Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła i minutantem w Sekretariacie Stanu. W latach późniejszych otrzymał tytuły szambelana, prywatnego szambelana supernumerariusza i prałata domowego. W roku 1848, podczas Wiosny ludów, powierzono mu delikatną misję dyplomatyczną do cesarza Ferdynanda I w celu przekonania go do rezygnacji z terytoriów habsburskich we Włoszech. W latach 1856–1859 internuncjusz w Toskanii.

19 czerwca 1856 otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Tessalonika. Sakry udzielił mu sam papież Pius IX. Po upadku Wielkiego Księstwa Toskanii i włączeniu go do Królestwa Sardynii powrócił do Rzymu, gdzie został sekretarzem w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła (lata 1860–1868), w roku 1859 mianowany Asystentem Tronu Papieskiego. W latach 1868–1869 był nuncjuszem w Hiszpanii, ale z powodu rewolucji zrezygnował z tej funkcji. Był jeszcze w latach późniejszych legatem do Konstantynopola po schizmie Kościoła Ormiańskiego wynikłej po ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieskiej. Misja powiodła się (do czasu gdy przy życiu pozostawał ówczesny sułtan).

Na konsystorzu w 1873 mianowany kardynałem z tytułem prezbitera Santa Maria in Trastevere. W latach 1874–1878 sprawował funkcję prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i Kościołów Wschodnich. Brał udział w konklawe 1878. Jako że był gorącym zwolennikiem wyboru kardynała Pecciego, nowy papież 5 marca 1878 mianował go Sekretarzem Stanu, prefektem Pałacu Apostolskiego i administratorem Patrymonium Stolicy Świętej, które to funkcje sprawował krótko, zmarł bowiem nagle na malarię. Prężnie rozwijająca się kariera utalentowanego dyplomaty została więc przedwcześnie przerwana. Pochowany na Campo Verano.

Bibliografia

• Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
• Catholic-Hierarchy