Antropologia historyczna
Antropologia historyczna a. antropologia historii – dziedzina brytyjskiej antropologii społecznej zajmująca się etnograficznym odczytywaniem historii, która wyłoniła się w latach 1960. wraz z upadkiem paradygmatu funkcjonalistycznego zorientowanego na badania synchroniczne. Pierwszym antropologiem brytyjskim, który otwarcie ogłosił potrzebę powrotu do badań historycznych był Edward Evans-Pritchard.
W odróżnieniu od tradycyjnej historiografii, koncentrującej się na analizie empirycznych "faktów historycznych", antropologia historyczna w centrum swojego zainteresowania stawia mniej uchwytną kulturę. Antropologia historyczna znajduje się pod silnym wpływem francuskiej mikrohistorii.
Najbardziej znani antropolodzy historyczni to związani z Oksfordem (gdzie pracował Edward Evans-Pritchard) Edwin Ardener, Kirsten Hastrup, Malcolm Chapman.
Odpowiednikiem antropologii historycznej w amerykańskiej antropologii kulturowej jest etnohistoria. W 2011 roku wyszedł pierwszy numer Rocznika Antropologii Historii [1] . Czasopismo publikuje raz w roku Bibliografie Antropologii Historii.
Bibliografia
- E.E. Evans-Pritchard (1962). Anthropology and History. [w:] Social Anthropology and Other Essays
- K. Hastrup (1990), Nature and Policy in Iceland 1400-1800
- p
- d
- e
Nauki historyczne
| działy historiografii |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| nauki o poszczególnych epokach |
| ||||||||||
| nauki pomocnicze historii | |||||||||||
| nauki o pismach | |||||||||||
| nauki o innych przedmiotach sztucznych | |||||||||||
| inne nauki dotykające przeszłości | |||||||||||
| inna twórczość związana z przeszłością |
Kontrola autorytatywna (gałąź antropologii):
