Wakizashi (jap. 脇差) – japońska krótka sieczna broń biała, należąca do grupy tzw. mieczy japońskich (nihon-tō). Skrócona wersja katany, z głownią długości 30-60 cm[1], w większości przypadków z wzdłużną, wzmacniającą krawędzią zwaną shinogi. Przy pochwie wakizashi noszono krótki nożyk, szpikulec kōgai i pałeczki wari-kōgai. Rękojeść wakizashi nosi nazwę tsuka i jest opleciona ozdobnym sznurem uchi-himo.
Wakizashi był bronią popularną wśród zamożnych chłopów, gdyż w przeciwieństwie do katany była dla nich dozwolona. Broń ta tworzy wraz z dłuższą od niego kataną zestaw o nazwie daishō. Tylko samuraj miał prawo do noszenia dwóch broni (katany i wakizashi) jednocześnie, niemniej w 1876 roku władze japońskie zakazały noszenia mieczy katana jak i wakizashi[2].
Zobacz też
Ko-dachi
Przypisy
↑Serge Mol, Classical weaponry of Japan: special weapons and tactics of the martial arts
Jacek Izydorczyk: Hanzai znaczy przestępstwo. Ściganie przestępstw pospolitych oraz white-collar-crimes w Japonii. Wolters Kluwer Polska, 2008. ISBN 978-83-7601-150-9.brak strony w książce
