Daitō (jap.太刀; dosł.: „długi miecz”)[1] – rodzaj japońskiej długiej siecznej broni białej typu nihon-tō, do której zalicza się tachi i katanę. Głownia daitō mierzy minimum 2 shaku (60 cm).
Dolny limit długości jest dobrze znany, natomiast trudno stwierdzić, kiedy broń nie należy już do kategorii daitō, a zaczyna być ō-dachi, czyli wielkim mieczem.
Daitō wiąże się z krótkim shōtō. Noszone razem tworzyły daishō, czyli parę broni używanej do walki w okresie Edo przez samurajów.
Przypisy
↑Kenkyusha’s New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 177. ISBN 4-7674-2015-6.
Bibliografia
S.R. Turnbull: The Samurai: A Military History, MacMillan Publishing, New York 1977, ISBN 0-02-620540-8
