Romuald Gutt
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 6 lutego 1888 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 września 1974 | ||
| Narodowość | polska | ||
| Alma mater | Wyższej Szkoły Technicznej w Winterthur | ||
| Uczelnia | Politechnika Warszawska, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie | ||
| Praca | |||
| Budynki | Cmentarz Powstańców Warszawy, Gmach GUS w Warszawie | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Romuald Gutt (ur. 6 lutego 1888 w Warszawie, zm. 3 września 1974 tamże) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Politechniki Warszawskiej.
Życiorys
Studiował w Winterthur w Szwajcarii do 1908[1]. Zadebiutował pawilonem polskim na wystawie w Rzymie w 1910. Do lat 20. XX wieku pozostawał pod wpływem „stylu dworkowego”. Do głównych prac okresu międzywojennego należą domy jednorodzinne, szkoły, obiekty użyteczności publicznej, a także cmentarze wojenne z okresu I wojny światowej. W tym okresie w jego twórczości przejawia się wpływ stylu modernistycznego. Charakterystyczne dla tamtego okresu jest użycie elementów odsłoniętych cegieł (chętnie wykorzystywał zwłaszcza szarą cegłę cementową) i form konstrukcyjnych budynków. Uważał, że naczelną zasadą w architekturze jest funkcjonalność i użyteczność.
Przed wybuchem II wojny światowej zajmował się przebudową domu i parku marszałka Józefa Piłsudskiego w Zułowie na Wileńszczyźnie oraz kopcem Piłsudskiego w Krakowie. Nadbudował także drugie piętro pałacu w Nieborowie.
Po wojnie wykładał na Politechnice Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1947 został członkiem Naczelnej Rady Odbudowy Warszawy[2].
W 1952 r. został członkiem tytularnym, a w 1971 r. członkiem rzeczywistym PAN[3].
Ważniejsze prace
- 1919–1926: Zespół państwowych Szkół Żeńskich, ul. Górnośląska 31 w Warszawie[4]
- 1921–1925: Kolonie domów jednorodzinnych na Żoliborzu Oficerskim (rejon ulicy Czarnieckiego oraz plac Słoneczny w Warszawie)[5]
- 1922–1925: Domy wzniesione przy pl. Henkla będącego częścią Żoliborza Urzędniczego[6]
- 1923–1925: Hotel Oficerski przy placu Inwalidów 10 w Warszawie[7]
- 1925-1926: Willa własna, ul. J. Hoene-Wrońskiego 5 w Warszawie[4]
- 1926: Biurowiec i laboratoria Polskiej Spółki Wytwórni Wytworów Chemicznych Roche przy ul. Rakowieckiej 19 w Warszawie[8]
- 1927–1928: Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa, ul. Koszykowa 78 w Warszawie, ob. Centralna Wojskowa Przychodnia Lekarska „Cepelek”
- 1928: Siedziba centrali Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, ul. Czerniakowska 231 w Warszawie (z Józefem Jankowskim), obecnie Szpital im. W. Orłowskiego
- 1928–1933: Budynek Szkoły Nauk Politycznych, ul. Wawelska 56 w Warszawie (obecnie siedziba Krajowej Szkoły Administracji Publicznej), wzniesiony w dwóch etapach[9]
- 1930: Pływalnia solankowa w Ciechocinku (realizacja w 1932; z Aleksandrem Szniolisem)[10]
- 1930–1932: Budynek szkoły żeńskiej Wandy Szachtmajerowej przy ul. Białobrzeskiej 44 w Warszawie[11]
- 1930–1935: Bank Inwestycyjny w Toruniu
- 1931: Dom Oficerski Funduszu Kwaterunku Wojskowego z , ul. Koszykowa 79a/al. Niepodległości 245 w Warszawie
- 1933–1934: Willa Jurkiewicza przy ul. Kieleckiej 33a w Warszawie[12]
- 1934: Poczta w Ciechocinku. Przykład awangardy w modernizmie lat 30. W latach 90. budynek został oszpecony skuciem oryginalnego klinkieru z jednej ze ścian i usunięciem zegara ze stali nierdzewnej z fasady.
- 1936: Budynek poczty w Kazimierzu Dolnym[13]
- 1936–1937: Dom Instytutu Społecznego przy al. Niepodległości 161[14]
- 1946: Cmentarz Powstańców Warszawy (z Aliną Scholtz)[15]
- 1946: Projekt architektoniczny cmentarza-pomnika w Palmirach pod Warszawą (z Ewą Śliwińską)[4]
- 1948–1951: Gmach Głównego Urzędu Statystycznego przy ul. Wawelskiej 1/3 (obecnie al. Niepodległości 208, konstrukcja Zbigniew Wasiutyński)[16]
- 1951: Projekt teatru Domu Wojska Polskiego, plac Żelaznej Bramy (razem z Haliną Skibniewską), niezrealizowany[17]
- 1953: Projekt odbudowy Sal Redutowych Teatru Narodowego (razem z Haliną Skibniewską)
- 1956–1959: Współautor zespołu budynków Ambasady Chin, ul. Bonifraterska 1 w Warszawie (z Tadeuszem Zielińskim, Aleksandrem Kobzdejem, Michałem Glinką, Michałem Guttem)[18]
- 1960: Dom Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej przy ul. Matejki 4 w Warszawie
- 1963: Upamiętnienie więzienia Pawiak w Warszawie (z zespołem)[18]
Odznaczenia i wyróżnienia
- 1955: Nagroda Państwowa I stopnia[4]
- 1955: Złota Odznaka SARP[4]
- 1963: członkostwo honorowe Towarzystwa Urbanistów Polskich[19]
- 1964: Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[4]
- 1966: pierwsza Honorowa Nagroda SARP[4]
Przypisy
- ↑ StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 240 .
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 136, poz. 845.
- ↑ Gutt, Romuald, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2021-10-12] .
- ↑ a b c d e f g In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Romuald Gutt [online], inmemoriam.architektsarp.pl [dostęp 2022-10-05] .
- ↑ JoannaJ. Postrzednik JoannaJ., Żoliborz Oficerski. Wille w stylu dworkowym, dom Andrzeja Wajdy i tajna radiostacja. Urocze miejsce, idealne na historyczny spacer [online], Warszawa Nasze Miasto, 7 sierpnia 2022 [dostęp 2022-10-05] (pol.).
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 66. OCLC 831027217.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 134. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ Joanna Koszewska, Grzegorz Mika: MOK. Ilustrowany atlas architektury północnego Mokotowa. Warszawa: Centrum Architektury, 2015, s. 54. ISBN 978-83-937716-9-1.
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 158. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 162. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 108. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Joanna Koszewska, Grzegorz Mika: MOK. Ilustrowany atlas architektury północnego Mokotowa. Warszawa: Centrum Architektury, 2015, s. 28. ISBN 978-83-937716-9-1.
- ↑ Kazimierz Dolny - Leopold Pisz – zapomniany bohater zapomnianej historii. Atrakcje turystyczne Kazimierza Dolnego. Ciekawe miejsca Kazimierza Dolnego [online], www.polskaniezwykla.pl [dostęp 2022-10-05] .
- ↑ Joanna Koszewska, Grzegorz Mika: MOK. Ilustrowany atlas architektury północnego Mokotowa. Warszawa: Centrum Architektury, 2015, s. 23. ISBN 978-83-937716-9-1.
- ↑ Cmentarz Powstańców Warszawy - największa stołeczna nekropolia wojenna [online], dzieje.pl [dostęp 2022-10-05] (pol.).
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 36. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ Bohdan Garliński: Architektura Polska 1950-1951, Państwowe Wydawnictwa Techniczne Warszawa 1953.
- ↑ a b Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 174. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ 90 lat. Towarzystwo Urbanistów Polskich. Wydawnictwo jubileuszowe. Warszawa: TUP, 2013.
Linki zewnętrzne
- Obiekty zaprojektowane przez Romualda Gutta na stronie warszawa1939.pl. warszawa1939.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- p
- d
- e
Laureaci Honorowej Nagrody SARP
- p
- d
- e
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
Encyklopedia internetowa:
- PWN: 3909032
Identyfikatory zewnętrzne:
- PAN: GUTT, Romuald
- Olympedia: 921185
