Korpus Inżynierów Koronnych

Ten artykuł dotyczy Korpusu Inżynierów Koronnych. Zobacz też: Korpus Inżynierów - stronę ujednoznaczniającą.
Korpus Inżynierów Koronnych
Historia
Państwo

 I Rzeczpospolita

Sformowanie

1775

Dowódcy
Pierwszy

płk Jan Klein

Ostatni

płk Karol Sierakowski

Organizacja
Rodzaj wojsk

Wojska lądowe

Oficer i szeregowy korpusu inżynierów
Alojzy Fryderyk von Brühl

Korpus Inżynierów Koronnych – ogół jednostek inżynieryjnych armii koronnej w XVIII wieku[1].

Formowanie i zmiany organizacyjne

Korpus został utworzony na mocy ustawy sejmowej w 1775 roku, wchodził w skład Korpusu Artylerii Koronnej i podlegał jego dowódcy[2].

Początkowo dowództwo składało się z komendanta w randze podpułkownika, majora, dwóch kapitanów, dwóch poruczników i sześciu podoficerów. Szefem korpusu z urzędu został generał artylerii koronnej Alojzy Fryderyk von Brühl, a komendantem ppłk Jan Klein[2]. Zadaniem dowództwa korpusu było opracowywanie i realizacja planów budownictwa wojskowego, zwłaszcza fortyfikacyjnego i komunikacyjnego, a także prace pomiarowe i topograficzne[2].

W okresie Sejmu Czteroletniego zwiększono liczbę inżynierów. We wrześniu 1789 przyjęto ofiarę kapitana korpusu Jana Potockiego w corocznej kwocie 10800 złotych. Przeznaczona została ona na powiększenie korpusu o 26 ludzi[2].

Uchwalony w październiku 1789 nowy etat wojska przewidywał powiększenie jednostek do 93 ludzi, razem z 26 osobami z ofiary Jana Potockiego dawało to etatowo liczbę 119 żołnierzy[2].

W czerwcu 1791 zorganizowano dodatkowo kompanię pontonierów, wchodzącą w etat wojska koronnego i będącą częścią Korpusu Inżynierów. Miała liczyć 120 żołnierzy z trzema oficerami w tym kapitanem jako dowódcą[3].

Żołnierze korpusu

Szefowie[4]:

  • Alojzy F. Bruhl (1775-1788)
  • Stanisław Sz. Potocki (1788-1792)
  • Stanisław K. Potocki (1792)
  • Stanisław Sz. Potocki (VIII 1792-)

Pułkownicy[4]:

  • ppłk Jan Klein (od 26 V 1775 do 26 X 1789)[a]
  • płk Karol Sierakowski (od 17 XI 1789).

Uwagi

  1. Według Machyni i Srzednickiego był podpułkownikiem → Machynia i Srzednicki 1999 ↓, s. 74

Przypisy

Bibliografia

  • Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
  • Włodzimierz Kwaśniewicz: Od rycerza do wiarusa czyli słownik dawnych formacji, funkcji, instytucji i stopni wojskowych. Zielona Góra: Lubuska Oficyna Wydawnicza, 1993.
  • Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1777-1794. Oficerowie wojska koronnego. Artyleria i wojska inżynieryjne. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-304-8.
  • p
  • d
  • e
Oddziały wojska I Rzeczypospolitej 1717–1795
Dywizje
koronne
litewskie
  • 1
  • 2
  • 3
Brygady
koronne
litewskie
Regimenty
piesze
koronne
litewskie
Pułki jazdy/
ułanów
koronne
litewskie
Pułki
przedniej straży
koronne
litewskie
Pułki kozaków
Regimenty
dragonów
koronne
litewskie
Oddziały targowickie
Oddziały insurekcji
kościuszkowskiej
koronne
litewskie
Chorągwie
i szwadrony
koronne
litewskie
Bataliony
koronne
litewskie
Artyleria
koronna
litewska
  • 1 kompania
Bitwy
konfederacja barska
wojna 1792
  • p
  • d
  • e
Okresy
Struktury
Rodzaje wojsk
Formacje
wojskowe
Jazda
Piechota
Konfederacje żołnierskie
Rokosze
Hetmani
Terminy
wojskowe
Większe oddziały
w XVII wieku
Armia koronna
w XVIII wieku
Dywizje
Brygady KN
Armia litewska
w XVIII wieku
Dywizje
Brygady KN
Insurekcja
kościuszkowska
Dywizje

Chorąży wielki koronny