Jerzy Wojnar
 | Ten artykuł dotyczy sportowca. Zobacz też: Jerzy Wojnar (ujednoznacznienie). |
 | ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 7 października 1930 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 lutego 2005 | |||||||||||||||
| Klub | Olsza Kraków | |||||||||||||||
| Wzrost | 187 cm | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Jerzy Wojnar (ur. 7 października 1930 we Lwowie, zm. 2 lutego 2005 w Warszawie) – polski pilot szybowcowy i saneczkarz, z zawodu inżynier-ceramik. Pilot szybowcowy Aeroklubu Krakowskiego. Trzykrotny rekordzista świata w szybownictwie (1954-1955).
Życiorys
Syn prof. Józefa Wojnara. Jesienią 1944 roku przeniósł się z rodziną do Krosna, następnie do Krakowa, gdzie w 1950 roku ukończył szkołę średnią[1]. Rozpoczął studia na Wydziale Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, które ukończył w 1958 roku[2]. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej[3].
Od 1966 roku pracował w Przedsiębiorstwie Usług Lotniczych przy Aeroklubie PRL jako pilot rolniczy, następnie od 1968 r. pracował w WSK Okęcie jako pilot fabryczny, a od 1969 r. jako pilot doświadczalny. W 1976 roku uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy i uczestniczył w próbach wszystkich samolotów budowanych i badanych w tej wytwórni do 2002 r.[4]
Brał udział w licznych pokazach lotniczych (m.in. na Paryskim Salonie Lotniczym) i lotach akwizycyjnych gdzie prezentował samoloty wytwórni[5].
W latach 1970-1971 brał udział w akcjach agrolotniczych w Egipcie i Sudanie, w 1988 roku brał udział w akcji pomocy dla ludności Etiopii. W 1990 roku został jednym z założycieli Klubu Pilotów Doświadczalnych. Pełnił również funkcję egzaminatora Państwowej Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej[6].
Jego krewnym był Kazimierz Skrzypecki, także inżynier i także saneczkarz, startujący w barwach Wielkiej Brytanii, który poniósł śmierć przed igrzyskami 1964[7].
Zmarł 2 lutego 2005 roku. Został pochowany w Warszawie na nowym cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej.
Lotnictwo
Naukę latania rozpoczął w 1946 roku w Krośnie. Po dwóch latach miał kategorię C pilota szybowcowego, a w 1949 Srebrną Odznakę Szybowcową. Zwyciężył w VII i IX Krajowych Zawodach Szybowcowych[8]. W 1953 r. miał Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. W latach 1954-55 ustanowił trzy rekordy świata w szybownictwie.
Odrębną pasją była akrobacja szybowcowa, w której był samoukiem. Latał śmiało i perfekcyjne, na pokazach często z takimi pilotami jak Tadeusz Śliwak, Jan Gawęcki wzbudzając podziw u publiczności niskimi przelotami na plecach na szybowcu IS-4 Jastrząb.
Latanie samolotowe rozpoczął w 1955 roku w Chinach, podczas zaproszenia polskich szybowników, nie przechodząc w tym kierunku żadnego przeszkolenia[4]. Po powrocie do Polski po kilku lotach z Jerzym Popielem otrzymał oficjalną licencję pilota samolotowego i zdobywał w tej dziedzinie doświadczenie i praktykę.
Od 1968 roku pracował jako pilot doświadczalny w PZL na Okęciu. W 1969 roku uzyskał licencję pilota doświadczalnego II klasy, a w roku 1976 – I klasy. Prowadził badania w locie samolotów:
Wykonał też w roku 2003 (po przejściu na emeryturę) oblotu samolotu EM-11 Orka. Specjalizował się w prezentacjach i pokazach samolotów. Latał przez 58 lat, niemal do ostatnich chwil życia. W swej karierze wykonał łączny nalot na szybowcach wynoszący ok. 2100 godzin i na samolotach ok. 13 000 godzin[4].
Saneczkarstwo
Jako saneczkarz reprezentował barwy Olszy Kraków i SNPTT Zakopane. Był mistrzem świata w saneczkarstwie w 1958 i 1961 oraz wicemistrzem w 1962. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich (w 1964 w Innsbrucku i w 1968 w Grenoble). W 1968 roku był chorążym polskiej reprezentacji na Igrzyskach w Grenoble[9].
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie
| Rok | Miejsce | Jedynki |
|---|---|---|
| 1964 | Innsbruck | 28. |
| 1968 | Grenoble | 8. |
Upamiętnienie
Uchwałą nr XIV/252/2011 z 14-04-2011 rondo u zbiegu ulic: Łopuszańskiej, Alei Krakowskiej i Hynka w Warszawie zostało nazwane jego imieniem[10].
Odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi[5]
Przypisy
- ↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 694.
- ↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 695.
- ↑ Najlepsi ZMP-owcy IX KSZ. „Skrzydlata Polska”. 07/1952, s. 151, lipiec 1952. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- ↑ a b c Ludzie lotnictwa: Jerzy Wojnar. muzeumlotnictwa.pl. [dostęp 2019-11-23]. (pol.).
- ↑ a b Jędrzejewski 1986 ↓, s. 696.
- ↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 697.
- ↑ Marian Matzenauer. Sport. Na 6 dni prze zimową olimpiadą. Tragiczna śmierć inż. Skrzypeckiego. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 20 z 24 stycznia 1964.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 265-266.
- ↑ Jerzy Wojnar – „Czarek”. kuriergalicyjski.com. [dostęp 2019-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-05)]. (pol.).
- ↑ Uchwała.
Bibliografia
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 173-175. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-06)].
- Henryk Szydłowski (red.): Polskie lotnictwo sportowe. Kraków: KAW, 1986. ISBN 83-03-01157-X. OCLC 803064028.
- p
- d
- e
Chorążowie polskiej reprezentacji olimpijskiej (ceremonie otwarcia)
- p
- d
- e
- p
- d
- e
Kontrola autorytatywna (osoba):
Encyklopedia internetowa:
- PWN: 3997532
Identyfikatory zewnętrzne:
- Olympedia: 99011
