Język teiwa

Teiwa
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

4 tys. (2010)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 twe
IETF twe
Glottolog teiw1235
Ethnologue twe
BPS 0192 3
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język teiwa, także tewa – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, jeden z języków wyspy Pantar. Według danych z 2010 r. posługuje się nim 4 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[1].

Jego użytkownicy zamieszkują sześć wsi (Lebang, Boweli, Kaleb, Nule, Kabir i Madar) w północno-zachodniej części wyspy[2].

Składa się z trzech dialektów: deing, lebang, madar[1], przy czym etnolekt deing (diang) bywa traktowany jako odrębny język[3]. Sami użytkownicy określają swój język jako pi-tarau, czyli „nasz język”. „Teiwa” to nazwa jednego z klanów. Lokalnie używa się też określenia bahasa Lebang, od nazwy głównej miejscowości[2].

Jest zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją ze strony lokalnego malajskiego i języka indonezyjskiego. Na początku XXI w. pozostawał w użyciu w kontaktach domowych (wśród osób dorosłych), ale przy zwracaniu się do dzieci stosowano malajski/indonezyjski. Do lat 70. XX w. był jeszcze wykorzystywany w sferze religijnej[2].

Istnieją nieliczne publikacje poświęcone temu językowi[4]. Został opisany w postaci opracowania gramatycznego (A grammar of Teiwa, 2010)[5]. Wcześniejsze materiały ograniczały się do danych leksykalnych[2].

Przypisy

  1. ↑ a b M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Teiwa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01]  (ang.).
  2. ↑ a b c d Klamer 2010 ↓, s. 3.
  3. ↑ Klamer 2017 ↓, s. 4.
  4. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Teiwa. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-04)]. (ang.).
  5. ↑ Klamer 2010 ↓.

Bibliografia

  • Marian Klamer: A grammar of Teiwa. Berlin: De Gruyter Mouton, 2010, seria: Mouton Grammar Library [MGL] 49. DOI: 10.1515/9783110226072. ISBN 978-3-11-022607-2. ISBN 978-3-11-022606-5. OCLC 659591000. (ang.).
  • Marian Klamer: The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology. W: Marian Klamer (red.): The Alor-Pantar languages: History and typology. Wyd. 2. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 1–48, seria: Studies in Diversity Linguistics 3. DOI: 10.5281/ZENODO.569386. ISBN 978-3-944675-94-7. OCLC 1030820272. (ang.).

Linki zewnętrzne

  • NTT Languages: Three Languages of Alor and Pantar. YouTube, 2014-11-26. [dostęp 2022-09-04].
  • p
  • d
  • e
Języki wschodniotimorskie
(Języki oirata-makasai)
Języki alor-pantar
Inne
  • LCCN: sh2010004587
  • J9U: 987007595221805171