Wtórna nadczynność przytarczyc
| hyperparathyroidismus secundarius | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | E21.1 |
|---|---|
 | Ten artykuł od 2009-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Wtórna nadczynność przytarczyc (łac. hyperparathyroidismus secundarius) – stan nadmiernego wydzielania parathormonu przez przytarczyce w odpowiedzi na hipokalcemię (niski poziom wapnia we krwi), powiązany z hipertrofią i hiperplazją gruczołów. To zaburzenie jest najczęściej spotykane u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek.
Rozpoznanie
Poziom PTH jest podniesiony z powodu niskiego poziomu wapnia (zjonizowanego) w osoczu. Cechą wtórnej nadczynności przytarczyc jest też wysoki iloczyn wapniowo-fosforanowy, wiążący się z wysokimi wartościami całkowitymi fosforanów jak i wapnia.
Przyczyny
Przewlekła niewydolność nerek jest najczęstszą przyczyną wtórnej nadczynności przytarczyc. Niewydolne nerki nie przekształcają wystarczającej ilości witaminy D do jej aktywnej formy i w niewystarczającym stopniu wydalają fosforany. W wyniku kumulacji fosforanów w organizmie powstaje nierozpuszczalny fosforan wapnia i powoduje obniżenie wapnia zjonizowanego z krążenia. Oba mechanizmy prowadzą do hipokalcemii i w następstwie tego do nadmiernej sekrecji parathormonu i wtórnej nadczynności przytarczyc.
Leczenie
Pacjenci z przewlekłą niewydolnością nerek powinni:
- ograniczyć przyjmowanie fosforanów w diecie
- zażywać witaminę D w formie aktywnej (kalcytriol) albo analogów (alfakalcydol, parykalcytol)
- stosować leki wiążące fosforany w przewodzie pokarmowym (najlepiej różnego rodzaju formy węglanu wapnia)
W leczeniu hiperkalcemii stosuje się kalcytoninę lub kalcymimetyki. Stosowanie bisfosfonianów jest często przeciwwskazane z uwagi na występującą zwykle przewlekłą niewydolnością nerek i obniżony wskaźnik filtracji kłębuszkowej. Kalcytonina, oprócz działania obniżającego hiperkalcemię hamuje resorpcję, a także obniża też poziom parathormonu, powodując obiektywną i subiektywną poprawę stanu zdrowia u chorych na wtórną nadczynność przytarczyc.
Zobacz też
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
