SN 1604

SN 1604

Zdjęcie pozostałości po Gwieździe Keplera (w fałszywych kolorach) wykonane przez: Teleskop Chandra (promieniowanie X, tu: niebieski i zielony) Teleskop Hubble’a (światło widzialne, żółty) Teleskop Spitzera (podczerwień, czerwony) Źródło: HST/NASA/ESA.
Data odkrycia	9 października 1604
Dane obserwacyjne (J2000)
Typ supernowej	Ia[1]
Pozostałość	Muszelka
Galaktyka	Droga Mleczna
Gwiazdozbiór	Wężownik
Rektascensja	17h 30m 42s
Deklinacja	−21° 29′
Odległość	20 tys. ly
Największa jasność	-2,25 do -2,5m
Charakterystyka fizyczna
Typ przodka	biały karzeł
Uwagi	Ostatnia supernowa zaobserwowana w naszej Galaktyce. Widoczna gołym okiem przez 18 miesięcy.
Multimedia w Wikimedia Commons

Gwiazda Keplera (również Nowa Keplera lub SN 1604) – supernowa odkryta w 1604 roku, położona w gwiazdozbiorze Wężownika w odległości około 20 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Ostatnia supernowa zaobserwowana w naszej Galaktyce.

Nazwa

Oficjalne oznaczenie supernowej to SN 1604, akronim „SN” oznacza „supernową”, a liczba to rok odkrycia. Bardziej popularnie supernowa jest znana jako Gwiazda Keplera lub Nowa Keplera od nazwiska Johannesa Keplera, który ją opisał.

Odkrycie

Supernowa została pierwszy raz zaobserwowana 9 października 1604^[2]. Niemiecki astronom Johannes Kepler zauważył ją pierwszy raz 17 października i opisał w książce De Stella nova in pede Serpentarii (Nowa gwiazda na stopie Wężownika).

Supernowa była widoczna gołym okiem. W czasie szczytowej jasności była najjaśniejszym obiektem na nocnym niebie, łącznie z wszystkimi planetami prócz Wenus, z jasnością gwiazdową równą −2,5.

Charakterystyka

Notatki Keplera na temat gwiazdy są na tyle szczegółowe, że pozwoliły zidentyfikować supernową jako supernową termonuklearną, czyli typu Ia. Tego typu supernowe mogą powstawać w wyniku kolizji dwóch białych karłów lub przez akrecję materii na powierzchni jednego białego karła w ciasnym układzie podwójnym. W przypadku Gwiazdy Keplera dane obserwacyjne sugerują, że do eksplozji doszło w układzie podwójnym, na co wskazuje odkryta w 2013 roku struktura w kształcie dysku oraz duże ilości magnezu w obłoku po supernowej – ten pierwiastek nie jest wytwarzany w dużych ilościach w supernowych, ale mógł pochodzić z towarzyszącej białemu karłowi gwiazdy^[3].

Znaczenie

Była ostatnią obserwowaną supernową bezsprzecznie znajdującą się w naszej Galaktyce, znajdowała się nie dalej niż 6 kiloparseków (około 20 000 lat świetlnych). Była to druga supernowa widziana w czasie jednego pokolenia (pierwszą była SN 1572 widziana przez Tycho Brahe w Kasjopei). Od tego momentu nie zanotowano więcej supernowych w Drodze Mlecznej, jednakże notuje się takie zjawiska w innych galaktykach.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• SN 1604 w serwisie SEDS (ang.)
• SN 1604 w bazie SIMBAD (ang.)