Pentoksyfilina

Pentoksyfilina

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 3,7-dimetylo-1-(5-oksoheksylo)-3,7-dihydro-1H-puryno-2,6-dion
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C13H18N4O3
Masa molowa	278,31 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	6493-05-6
PubChem	4740
DrugBank	DB00806
SMILES CC(=O)CCCCN1C(=O)C2=C(N=CN2C)N(C1=O)C
InChI InChI=1S/C13H18N4O3/c1-9(18)6-4-5-7-17-12(19)10-11(14-8-15(10)2)16(3)13(17)20/h8H,4-7H2,1-3H3 InChIKey BYPFEZZEUUWMEJ-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2019-11-25] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[2] 1 2 0   Numer RTECS XH2475000 Dawka śmiertelna LD50 1385 mg/kg (mysz, doustnie)[1]
Klasyfikacja medyczna
ATC	C04AD03
Farmakokinetyka Okres półtrwania 0,4–0,8 h[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Pentoksyfilina – organiczny związek chemiczny, lek z grupy metyloksantyn.

Działanie

Zwiększa przepływ krwi przez naczynia kończyn oraz naczynia mózgowe. Zmniejsza lepkość krwi i zmienia metabolizm krwinek czerwonych, zwiększając w nich stężenie ATP i cyklicznych nukleotydów, co powoduje zmianę ich kształtu. Hamuje agregację płytek krwi, poprzez zwiększenie w nich biosyntezy cyklicznego adenozynomonofosforanu i prostacykliny, a zahamowanie biosyntezy tromboksanu. Dzięki temu zapobiega tworzeniu się zakrzepów. Zwiększa także aktywność plazminogenu i hamuje antyplazminę, a przez nasilenie syntezy i uwalniania prostacykliny wzmaga działanie antyagregacyjne.

Zastosowanie

Lek stosuje się w chorobach przebiegających ze zwężeniem naczyń kończyn dolnych. Zmniejsza on objawy chromania przestankowego i przyśpiesza gojenie się owrzodzeń niedokrwiennych kończyn dolnych.

Może być zastosowany również w zespołach przebiegających z zaburzeniami krążenia mózgowego.

Lek podawany doustnie, przeciętnie 3 razy dziennie po 100 mg. Maksymalnie można podać 1200 mg/24 godz. Może być podawany domięśniowo we wstrzyknięciach po 200–400 mg/24 godz. w dwóch wstrzyknięciach. U osób w podeszłym wieku nie należy przekraczać 100 mg na dawkę. Może być też podawany dożylnie w dawce 100–200 mg w powolnych wstrzyknięciach lub we wlewie 200–600 mg/24 godz.

Działania niepożądane

Lek jest dobrze tolerowany. Rzadko pojawiają się zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego: nudności, wymioty i biegunka. Zwiększa siłę działania doustnych leków przeciwcukrzycowych. Powoduje bardzo niewielkie zjawisko podkradania. Przedawkowanie może wywołać wymioty, zaczerwienienie twarzy i obniżenie ciśnienia tętniczego.

Przypisy

Bibliografia

• WojciechW. Kostowski WojciechW., Zbigniew S.Z.S. Herman Zbigniew S.Z.S., Farmakologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, ISBN 83-200-2752-7 .brak strony (książka)