Mark Eyskens

Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1933
Leuven

Premier Belgii

Okres

od 6 kwietnia 1981
do 17 grudnia 1981

Przynależność polityczna

CVP

Poprzednik

Wilfried Martens

Następca

Wilfried Martens

Multimedia w Wikimedia Commons

Mark Eyskens (^ⓘ; ur. 29 kwietnia 1933 w Leuven^[1]) – belgijski i flamandzki polityk, ekonomista i nauczyciel akademicki, parlamentarzysta i minister, w 1981 premier Belgii.

Życiorys

Syn polityka Gastona Eyskensa. Studiował ekonomię, filozofię i prawo na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. W 1957 uzyskał magisterium z ekonomii na nowojorskim Uniwersytecie Columbia, a w 1962 doktorat z ekonomii na macierzystej uczelni w Leuven. Był pracownikiem państwowego funduszu badawczego NFWO (1958–1962), a także wieloletnim wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu w Leuven, od 1965 do 1998 na stanowisku profesora^[1]^[2].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Partii Ludowej^[3]. W latach 1962–1965 pełnił funkcję doradcy ministra finansów, następnie wchodził w skład różnych komisji rządowych. Między 1977 a 2003 wykonywał mandat posła do Izby Reprezentantów. W latach 1976–1977 był sekretarzem stanu do spraw gospodarki regionalnej, planowania i mieszkalnictwa, a w 1978 sekretarzem stanu do spraw budżetu. Od 1979 do 1980 pełnił funkcję ministra pomocy rozwojowej^[1]^[2]. W latach 1980–1981 sprawował urząd ministra finansów. Od kwietnia do grudnia 1981 zajmował stanowisko premiera^[3].

Pozostał członkiem kolejnych rządów Wilfrieda Martensa jako minister spraw gospodarczych (1981–1985), minister finansów (1985–1988) i minister spraw zagranicznych (1989–1992). Od 1992 reprezentował krajowy parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy^[1].

Skład rządu

Mark Eyskens (CVP), premier^[4]
Guy Mathot (PS), wicepremier, minister budżetu
Willy Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczych
José Desmarets (PSC), wicepremier, minister klasy średniej i planowania
Jos Chabert (CVP), minister robót publicznych i reform instytucjonalnych
Charles-Ferdinand Nothomb (PSC), minister spraw zagranicznych
Willy Calewaert (SP), minister edukacji
Albert Lavens (CVP), minister rolnictwa
Luc Dhoore (CVP), minister opieki społecznej i zdrowia publicznego
Gaston Geens (CVP), minister ds. wspólnoty flamandzkiej
Jean-Maurice Dehousse (PS), minister ds. Regionu Walońskiego
Robert Urbain (SP), minister handlu zagranicznego
Robert Vandeputte (CVP), minister finansów
Roger De Wulf (SP), minister zatrudnienia i pracy
Marc Galle (SP), minister ds. wspólnoty flamandzkiej
Michel Hansenne (PSC), minister ds. wspólnoty francuskiej
Philippe Moureaux (PS), minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnych
Daniël Coens (CVP), minister współpracy rozwojowej
Philippe Maystadt (PSC), minister służb publicznych i polityki naukowej
André Degroeve (PS), minister ds. Regionu Stołecznego Brukseli
Pierre Mainil (PSC), minister ds. emerytur
Freddy Willockx (PVV), minister poczty, telefonii i telegrafów
Frank Swaelen (CVP), minister obrony
Philippe Busquin (PS), minister spraw wewnętrznych i edukacji
Valmy Féaux (PS), minister komunikacji

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Eyskens (Mark). cvce.eu. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
↑ ^a ^b Mark Eyskens – Curriculum Vitae. eyskens.com. [dostęp 2017-07-16]. (niderl.).
↑ ^a ^b Leaders of Belgium. zarate.eu. [dostęp 2017-07-16]. (ang.).
↑ Gouvernement Mark Eyskens. crisp.be. [dostęp 2020-09-05]. (fr.).

Premierzy Belgii

Szefowie gabinetu (1831–1918)	Étienne Constantin de Gerlache (1831) Joseph Lebeau (1831) Félix de Muelenaere (1831–1832) Albert Joseph Goblet d’Alviella (1832–1834) Barthélémy de Theux de Meylandt (1834–1840) Joseph Lebeau (1840–1841) Jean-Baptiste Nothomb (1841–1845) Sylvain Van de Weyer (1845–1846) Barthélémy de Theux de Meylandt (1846–1847) Charles Rogier (1847–1852) Henri de Brouckère (1852–1855) Pierre de Decker (1855–1857) Charles Rogier (1857–1868) Walthère Frère-Orban (1868–1870) Jules d’Anethan (1870–1871) Barthélémy de Theux de Meylandt (1871–1874) Jules Malou (1874–1878) Walthère Frère-Orban (1878–1884) Jules Malou (1884) Auguste Beernaert (1884–1894) Jules de Burlet (1894–1896) Paul de Smet de Naeyer (1896–1899) Jules Vandenpeereboom (1899) Paul de Smet de Naeyer (1889–1907) Jules de Trooz (1907) Frans Schollaert (1908–1911) Charles de Broqueville (1911–1918) Gérard Cooreman (1918)
Premierzy (od 1918)	Léon Delacroix (1918–1920) Henry Carton de Wiart (1920–1921) Georges Theunis (1921–1925) Aloys van de Vyvere (1925) Prosper Poullet (1925–1926) Henri Jaspar (1926–1931) Jules Renkin (1931–1932) Charles de Broqueville (1932–1934) George Theunis (1934–1935) Paul van Zeeland (1935–1937) Paul-Emile Janson (1937–1938) Paul-Henri Spaak (1938–1939) Hubert Pierlot (1939–1945) Achille Van Acker (1945–1946) Paul-Henri Spaak (1946) Achille Van Acker (1946) Camille Huysmans (1946–1947) Paul-Henri Spaak (1947–1949) Gaston Eyskens (1949–1950) Jean Duvieusart (1950) Joseph Pholien (1950–1952) Jean Van Houtte (1952–1954) Achille Van Acker (1954–1958) Gaston Eyskens (1958–1961) Théo Lefèvre (1961–1965) Pierre Harmel (1965–1966) Paul Vanden Boeynants (1966–1968) Gaston Eyskens (1968–1973) Edmond Leburton (1973–1974) Leo Tindemans (1974–1978) Paul Vanden Boeynants (1978–1979) Wilfried Martens (1979–1981) Mark Eyskens (1981) Wilfried Martens (1981–1992) Jean-Luc Dehaene (1992–1999) Guy Verhofstadt (1999–2008) Yves Leterme (2008) Herman Van Rompuy (2008–2009) Yves Leterme (2009–2011) Elio Di Rupo (2011–2014) Charles Michel (2014–2019) Sophie Wilmès (2019–2020) Alexander De Croo (od 2020)

Szefowie gabinetu
(1831–1918)