Kościół św. Ludwika we Włodawie

Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
A/168 z dnia 21.08.1956 i 31.01.1967
kościół parafialny
Ilustracja
Kościół św. Ludwika we Włodawie
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Włodawa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Ludwika we Włodawie

Wezwanie

św. Ludwik IX

Historia
Data rozpoczęcia budowy

1739

Data zakończenia budowy

1752

Aktualne przeznaczenie

diecezja siedlecka

Dane świątyni
Styl

barok

Architekt

Paweł Antoni Fontana

Świątynia
• materiał bud.


• cegła

Organy
• liczba głosów
• liczba manuałów


19 [1]
2

Położenie na mapie Włodawy
Mapa konturowa Włodawy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie”
Położenie na mapie powiatu włodawskiego
Mapa konturowa powiatu włodawskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie”
Ziemia51°32′46,3″N 23°33′28,3″E/51,546194 23,557861
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół pw. św. Ludwika – murowany kościół parafialny we Włodawie. Wzniesiony w latach 1739-1752. Fundatorem kościoła w podziękowaniu za ocalenie z rąk przeciwników politycznych podczas zamachu na jego życie, w drodze do Króla do Warszawy był hetman wielki litewski Ludwik Konstanty Pociej[potrzebny przypis]. Wraz z kościołami w Chełmie i Lubartowie należy do grupy późnobarokowych świątyń ziemi lubelskiej, zaprojektowanych przez Pawła Antoniego Fontanę. Budowniczym świątyni był Tomasz Rezler.

Konstrukcja

Ośmioboczny, wpisany rzutem w elipsę korpus ujmują od frontu dwie czworoboczne, lekko wysunięte wieże fasady, zwieńczone dekoracyjnymi hełmami z kopułkami, zaś od drugiej strony zamyka go prostokątne prezbiterium. Podziały ścian zewnętrznych zdwojonymi pilastrami i przełamującymi się belkowaniami jest szczególnie plastyczny na fasadzie, zwracającej uwagę bogatymi obramieniami otworów okiennych i nisz. Nawa nakryta łamanym kopulastym dachem z ażurową kolumnowa latarnią, wewnątrz otwarta wysokimi arkadami do prezbiterium, chóru muzycznego i ramion transeptu, zaś niższymi – do czterech kaplic usytuowanych na przekątnych.

Wyposażenie wnętrza

Całe wnętrze pokryte jest późnobarokową polichromią wykonaną w latach 1780-1786 prawdopodobnie przez Gabriela Sławińskiego i Antoniego Dobrzeniewskiego. Wyposażenie jednolicie rokokowe z lat 1781-1786, zwracające uwagę świetną snycerką figuralną i ornamentalną z warsztatów Macieja Polejowskiego i Michała Filewicza: Polejowskiemu przypisuje się figury czterech doktorów Kościoła, a do dzieł wykonanych przez warsztat Filewicza zalicza się ołtarz, chrzcielnicę i rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego[1].

Galeria

  • Dziedziniec
    Dziedziniec
  • Krypty
    Krypty
  • Fragment wnętrza
    Fragment wnętrza
  • Nawa główna i ołtarz
    Nawa główna i ołtarz
  • Sklepienie nawy
    Sklepienie nawy
  • Organy
    Organy
  • Witraż w prezbiterium
    Witraż w prezbiterium
  • Ambona
    Ambona

Przypisy

  1. ↑ Agnieszka Szykuła-Żygawska: Znakomita rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z kościoła pojezuickiego w Krasnymstawie. „Nestor. Czasopismo Artystyczne”, 4 (30), Krasnystaw 2014, s. 3.

Bibliografia

  • Jerzy ZygmuntJ.Z. Łoziński Jerzy ZygmuntJ.Z., Pomniki sztuki w Polsce. Tom I. Małopolska, Jerzy ZygmuntJ.Z. Łoziński (ilustr.), Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1985, s. 470-471, ISBN 83-213-3004-5, ISBN 83-213-3005-3, OCLC 830193323 .