Bas-baryton

Bas-baryton – rodzaj głosu łączący w sobie cechy basu i barytonu. Często są to śpiewacy o niezwykle rozległej skali głosu umożliwiającej im śpiewanie zarówno partii barytonowych jak i basowych. Skala bas-barytonu obejmuje ponad dwie oktawy i sięga od F (czasem E) wielkiego do g razkreślnego.

Bas-baryton powinna cechować siła i głębia basu oraz blask barytonu (zwłaszcza w górnym rejestrze). Partii na bas-baryton jest wiele, jednak rzadko są to partie pierwszoplanowe. Bas-barytony często wykonują muzykę dawną, gdyż posiadając skalę basową posiadają również ruchliwość i blask, a także miękkość barytonu (głosu, którego nie wyróżniano w muzyce dawnej). Bas-barytony wykonują też partie przeznaczone dla basów buffo. W obrębie tego rodzaju głosu można wyróżnić kilka kategorii:

Bas-baryton liryczny

  • Don Pizarro w Fideliu Ludwiga van Beethovena
  • Escamillo w Carmen Georges’a Bizeta
  • Golaud w Peleasie i Melizandzie Claude’a Debussy’ego
  • Mefistofeles w Fauście Charles’a Gounoda
  • Don Alfonso w Così fan tutte Wolfganga Amadeusa Mozarta
  • Figaro w Weselu Figara Mozarta
  • Sinobrody w Zamku księcia Sinobrodego Béli Bartóka
  • Hrabia Rudolf w Lunatyczce Vincenzo Belliniego
  • Leporello i Don Giovanni w Don Giovannim W.A. Mozarta
  • Don Basilio w Cyruliku sewilskim Gioacchino Rossiniego
  • Silva w Ernanim Giuseppe Verdiego
  • Filip II w Don Carlosie Giuseppe Verdiego

Bas-baryton dramatyczny

Najsłynniejszymi bas-barytonami w XX wieku byli: George London, José van Dam, Bryn Terfel, Simon Estes, Ian Curtis, Ferruccio Furlanetto, a ze śpiewaków wykonujących muzykę dawną Peter Kooy i David Thomas. Wśród Polaków należy wymienić przede wszystkim Adama Didura, Edwarda Reszke oraz Bernarda Ładysza. Ten ostatni to powojenny król basów nie tylko w Polsce, ale i na świecie.