17 Dywizja Strzelców

Ten artykuł dotyczy 17 Dywizji Strzelców RFSRR. Zobacz też: 17 Dywizja Piechoty – inne dywizje piechoty z numerem 17.

17 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Szaciłkami (9–22 IV 1920) bitwa pod Murową (19 i 28 V 1920) bitwa pod Mińskiem (9-11 VII 1920) bitwa pod Janowem Podlaskim (VIII 1920) bitwa pod Mielnikiem (1-4 VIII 1920) bitwa pod Berezą (15-16 IX 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	16 Armia

17 Dywizja Strzelców (17 DS) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

Sformowana jesienią 1918 z oddziałów 1 litewskiej Dywizja Piechoty i 2 Smoleńskiej DP^[1].

Początkowo dywizja wchodziła w skład Armii Zachodniej^[a] Frontu Zachodniego, następnie w składzie 16 Armii Nikołaja Sołłohuba. Dowódcą dywizji był między innymi Siergiej Kamieniew.

W kwietniu 1919 liczyła 3 brygady, 7000 bagnetów, 150 szabel i 12 dział. Pod koniec sierpnia 1919 liczyła już zaledwie 4839 bagnetów, 334 szable, 66 km i 30 dział.

16 marca 1920 wzięła udział w silnym koncentrycznym uderzeniu bolszewickim na pozycje Grupy Mozyrskiej gen. Władysława Sikorskiego.

5 kwietnia 1920 dowództwo bolszewickie powierzyło dywizji główną rolę w zajęciu miejscowości: Chutor, Szupejki i Jelany na Podolu, w przecięciu linii kolejowej Kalenkowicze–Szaciłki i w przygotowaniu punktów wyjściowych do uderzenia od północy na Kalenkowicze.

14 maja 1920 wojska Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego przeszły do ofensywy^[2]. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia przystąpiła do forsowania Berezyny poniżej Borysowa. Nocą z 18 na 19 maja 17 Dywizja Strzelców z rejonu Bóbr - Klewa sforsowała Berezynę, a jej 49 i 50 Brygada Strzelców rozpoczęła natarcie na Smolewicze^[3]. 24 maja 50 Brygada Strzelców, wzmocniona przez pododdziały 62 Brygady Strzelców ze składu 21 Dywizji Strzelców bez powodzenia atakowała Czerniewicze i Osowę.

 Osobny artykuł: Bitwa pod Murową.

1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 9194 żołnierzy z tego piechoty 6534, a kawalerii 406. Na uzbrojeniu posiadała 143 ciężkie karabiny maszynowe i 70 dział^[4]. 3 sierpnia 1920 pułki 17 DS wróciły na zachodni brzeg Bugu pod Niemirowem.

Struktura organizacyjna

Skład w sierpniu 1920:

• 49 Brygada Strzelców
  • 145 pułk strzelców
  • 146 pułk strzelców
  • 147 pułk strzelców
• 50 Brygada Strzelców
  • 148 pułk strzelców
  • 149 pułk strzelców
  • 150 pułk strzelców
• 51 Brygada Strzelców
  • 151 pułk strzelców
  • 152 pułk strzelców
  • 153 pułk strzelców

Dowódcy dywizji

• komdyw. Niewieżin – był w sierpniu 1920

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
• Zdzisław, Grzegorz Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920 na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych z lat 1919-1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-856-6.
• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.