Znak wywoławczy : Prefiksy, Służba amatorska, Zobacz też, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Znak wywoławczy

Tabliczka ze znakiem wywoławczym na mostku statku „Sołdek”

Znak wywoławczy (ang. call sign, w skrócie call) – ciąg znaków (liter i cyfr), który posiada każda radiowa stacja nadawcza. Znaki wywoławcze są stosowane w służbie radiowej morskiej, lotniczej oraz w amatorskiej, czyli krótkofalarstwie, przy czym w służbie morskiej używa się w języku polskim określenia sygnał wywoławczy, a nie znak wywoławczy^[1].

Każdy kraj ma przydzielony zakres prefiksów alfabetyczny lub numeryczny, charakterystyczny tylko dla niego, od których ich znak musi się zaczynać. Dane dotyczące posiadacza danego znaku wywoławczego można znaleźć w tzw. callbookach (z ang. book – książka, ang. callbook – książka znaków wywoławczych).

Prefiksy

Rozdziałem prefiksów zajmuje się Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny. Obecnie we wszystkich służbach radiowych używane są takie same zakresy prefiksów – jednak w różnych służbach istnieje różny ich podział, np. ze względu na typ jednostki lub rodzaj posiadanego pozwolenia radiowego (podział ze względu na klasę posiadanego pozwolenia stosuje się na przykład w USA w służbie amatorskiej).

Przykłady prefiksów na świecie^[2]:

Australia – AX, VH–VN, oraz VZ
Brazylia – PP–PY oraz ZV–ZZ
Czad – TT
Honduras – HQ–HR
Indie – AT–AW, VT–VW, oraz 8T–8Y
Japonia – JA–JS, 7J–7N, oraz 8J–8N
Rosja – R oraz UA–UI
Wielka Brytania – G, M, VS, ZB–ZJ, ZN–ZO, ZQ oraz 2
USA – W, K, N, oraz AA–AL

Służba amatorska

Znaki w Polsce

W Polsce używane są następujące prefiksy: HF, SN, SO, SP, SQ, SR, 3Z, przy czym prefiks SR ma zastosowanie jedynie dla stacji bezobsługowych (pozwolenie radiowe kat. 5: przemienniki, radiolatarnie itp.). Po prefiksie następuje część numeryczna – cyfra od 0 do 9 – oraz maksymalnie 4 znakowy sufiks (przy czym ostatni znak musi być alfabetyczny). Znaki dłuższe (do 7 znaków w sufiksie) są wydawane tylko w ramach pozwoleń dodatkowych (np. dla stacji okolicznościowych)^[3].

Opcjonalnym elementem znaku jest tzw. łamanie, które może oznaczać następujące sytuacje:

/p – stacja pracuje ze sprzętu przenośnego lub innego miejsca we własnym okręgu (np. SP2AAA/p)
/m – praca z pojazdu ruchomego (statek na wodach terytorialnych, samochód, rower, pociąg) (np. SQ4BBB/m)
/cyfra – praca chwilowo z innego okręgu (np. SP5CCC/9)
/mm – praca ze statku na wodach międzynarodowych (np. SP1WWW/mm)
/am – praca z powietrza (bez dodatkowego pozwolenia radiowego w przypadku paralotni, jednak może być potrzebna dodatkowa zgoda na pracę z samolotu) (np. SP7EEE/am)
/d – praca z miejsc katastrof i klęsk żywiołowych (z ang. disaster, katastrofa, np. SP9ABC/d)
/QRP – praca z transceivera o małej mocy (poniżej 5W)

Zobacz też

karta QSL

Przypisy

↑ Piotr Bojarski, Karol Korcz: Radiotelefoniczna łączność statków morskich. Gdynia: Studium Doskonalenia Kadr S.C. Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, 1996, s. 17. ISBN 83-85755-21-7.
↑ ITU, Radio Regulation Articles, volume II, 2012 .
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 10 grudnia 2014 r. w sprawie pozwoleń dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej [online], 10 grudnia 2014 .