Zjawisko Faradaya

Zjawisko Faradaya, zjawisko magnetooptyczne – zjawisko fizyczne polegające na obrocie (o pewien kąt) płaszczyzny polaryzacji światła spolaryzowanego liniowo w czasie przechodzenia światła przez ośrodek, w którym istnieje pole magnetyczne^[1].

Zjawisko zostało odkryte przez Michaela Faradaya w 1845 r. i było pierwszym eksperymentem ujawniającym związek światła z magnetyzmem.

Opis ilościowy

Wzór na kąt skręcenia:

β = V·B·d

gdzie

β – kąt skręcenia (w radianach)

B – indukcja magnetyczna w kierunku propagacji światła (w teslach)

d – długość na jakiej światło oddziałuje z polem magnetycznym (w metrach)

V – stała Verdeta - wyznaczana empirycznie zależna od długości fali, gęstości materiału i temperatury.

Zastosowania

Zjawisko Faradaya znalazło zastosowanie w technice laserowej w postaci urządzenia o nazwie rotator Faradaya, który jest wykorzystywany przy modulacji światła, np. w tzw. migawkach magnetooptycznych i urządzeniach przepuszczających światło tylko w jednym kierunku (tzw. izolatory optyczne). Cechą charakterystyczną rotatora Faradaya jest, że płaszczyzna polaryzacji zawsze jest skręcana w tę samą stronę, niezależnie od kierunku przepływającego światła (asymetria), co znajduje zastosowanie przy budowie cyrkulatorów i izolatorów optycznych.

Zobacz też

• optyka,
• elektromagnetyzm,
• ferromagnetyzm,
• magnetyczny dichroizm kołowy,
• Prawo Faradaya.

Przypisy