Współczynnik podziału

Współczynnik podziału (P) – w chemii i farmakologii terminem tym określany jest stosunek stężeń substancji w dwóch niemieszających się rozpuszczalnikach w stanie równowagi[1]. Zazwyczaj jednym z rozpuszczalników jest woda, drugim natomiast substancja hydrofobowa taka jak n-oktanol. Współczynnik podziału mierzy się dla niezjonizowanej formy substancji odpowiednio dobierając pH podczas pomiarów. Jest on używany do określania lipofilowości substancji. Współczynnik podziału podawany jest w formie logarytmicznej zgodnie ze wzorem[2]:

log   P o / w = log ( [ r o z t w . ] o k t a n o l [ r o z t w . ] w o d a ) {\displaystyle \log \ P_{\rm {o/w}}=\log {\Bigg (}{\frac {{\big [}{\rm {{roztw.}{\big ]}_{\rm {oktanol}}}}}{{\big [}{\rm {{roztw.}{\big ]}_{\rm {woda}}^{\rm {}}}}}}{\Bigg )}}

Przypisy

  1. Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
  2. CRC Handbook of Chemistry and Physics. Wyd. 83. Boca Raton: CRC Press, 2003, s. 2-52.
Kontrola autorytatywna (właściwość fizyczna):
  • LCCN: sh97001192
  • GND: 4188063-8
  • J9U: 987007551622505171
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: science/partition-coefficient