Witold Gliński

Ten artykuł dotyczy oficera Marynarki Wojennej. Zobacz też: Witold Gliński – więzień radzieckiego łagru pod Jakuckiem na Syberii.

Witold Gliński

kontradmirał
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1925 Malewo
Data i miejsce śmierci	18 października 1983 Gdynia
Przebieg służby
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie  Marynarka Wojenna (PRL)
Jednostki	8 Flotylla Obrony Wybrzeża 7 dywizjon niszczycieli ORP „Grom”
Stanowiska	komendant Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia
]

Witold Gliński (ur. 10 maja 1925, zm. 18 października 1983) – polski kontradmirał i doktor nauk wojskowych.

Był morskim dyplomowanym oficerem pokładowym niszczycieli. W latach 1944–1946 przebył szlak bojowy spod Wrocławia pod Drezno w składzie 2 Armii Wojska Polskiego. Po II wojnie światowej służył w Marynarce Wojennej, dowodząc ORP "Grom", 7 dywizjonem niszczycieli oraz 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża. Przed śmiercią zajmował stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Wykształcenie

Witold Gliński urodził się 10 maja 1925 roku w Malewie, w rodzinie Stefana i Teofili z Mazurów. Od 1932 do 1937 roku uczył się w szkole w Malewie, a do 1938 roku kontynuował naukę w Nieświeżu. Następnie uczęszczał do Gimnazjum im. Władysława Syrokomli w Nieświeżu, lecz ze względu na działania wojenne nie ukończył go. Po wcieleniu do 2 Armii Wojska Polskiego w 1944 roku ukończył frontowy kurs podoficerski.

W 1947 roku zdał maturę i został przyjęty na Wydział Pokładowy Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, który ukończył w 1951 roku. Był również absolwentem kursu (1952–1953) i studiów podyplomowych (1960–1963) w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie. W okresie od 1966 do 1967 roku studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie.

W 1972 roku zaliczył Kurs Kierowniczej Kadry Wojska Polskiego w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR. W 1976 roku w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego obronił rozprawę nt. obrony przeciwrakietowej zespołów okrętów i uzyskał stopień naukowy doktora w dyscyplinie nauki wojskowe.

2 Armia Wojska Polskiego

Służbę liniową rozpoczął na froncie wschodnim w 1944 roku. Otrzymał przydział do kompanii karabinów przeciwpancernych 28 pułku piechoty, w której był dowódcą drużyny, a następnie pisarzem kompanii. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej oraz w starciach o Budziszyn, Drezno i Děčín. Po zakończeniu II wojny światowej uczestniczył w szeregach 28 pułku piechoty w potyczkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii.

Marynarka Wojenna

Pierwsze stanowisko służbowe w Marynarce Wojennej objął na niszczycielu ORP "Błyskawica", na którym został oficerem nawigacyjnym. W latach 1953–1957 przebywał w Sztabie Głównym Marynarki Wojennej w Gdyni, kolejno na stanowiskach: pomocnika szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego ds. okrętów podwodnych (w 1953 roku), flagowego oficera nawigatora (1953–1957) oraz starszego inspektora Wydziału Wyszkolenia Bojowego ds. nawigacyjnych (w 1957 roku). Następnie dowodził 7 dywizjonem niszczycieli w Gdyni i jednocześnie niszczycielem ORP „Grom”.

Od 1963 do 1967 roku był szefem Wydziału Operacyjnego w Oddziale Operacyjnym Sztabu Głównego w Marynarki Wojennej, po czym objął funkcję szefa Sztabu – zastępcy dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. Od 1968 roku dowodził 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża, a w 1971 roku wyznaczono go komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni.

Zasiadał w Komitecie Badań Morza i Radzie Naukowej Urzędu Gospodarki Morskiej. Był członkiem Towarzystwa Wiedzy Obronnej. Autor książki Morskie operacje desantowe w II wojnie światowej oraz kilkudziesięciu artykułów o tematyce wojenno-morskiej.

Zmarł wskutek choroby nowotworowej 18 października 1983 roku w Gdyni. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni w nowej alei zasłużonych (kwatera 26-38-14)^[1]. W ceremonii pogrzebowej uczestniczyło dowództwo Marynarki Wojennej z adm. Ludwikiem Janczyszynem na czele. W imieniu dowództwa Marynarki Wojennej zmarłego pożegnał kontradm. Romuald Waga.

Awanse

• podporucznik marynarki – 1951
• porucznik marynarki – 1953
• kapitan marynarki – 1954
• komandor podporucznik – 1956
• komandor porucznik – 1960
• komandor – 1967
• kontradmirał – 1974

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1959)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1975)
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1983)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (1948, Czechosłowacja)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1968, ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1946, ZSRR)
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1975)

Przypisy

Bibliografia

• Kmdr ppor. mgr Piotr Andrzejewski, kmdr ppor. mgr inż. Zygmunt Białogłowski, kpt. mar. mgr inż. Tomasz Dolny, kmdr por. dr Henryk Karwan, kpt. mar. inż. Janusz Królikowski, kadm. Michał Michalski, kmdr por. dypl. Andrzej Walor, „Przegląd Morski„, Wyd. kwiecień 2005, Nr 4/2005
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, tom I: A–H, Toruń 2010.