Weryzm

Weryzm (z łac. verus – prawdziwy) – kierunek w twórczości artystycznej, głównie włoskiej, ostatniego ćwierćwiecza XIX w., będący odmianą naturalizmu.

Głosił estetykę skrajnie mimetyczną, postulował wierne odtwarzanie rzeczywistości, prawdę, realizm, interesował się współczesnymi problemami społecznymi, przede wszystkim życiem wsi, krytykował ówczesne stosunki społeczne i sztukę symboliczną.

Najwybitniejszym przedstawicielem weryzmu jest Giovanni Verga, głównym teoretykiem Luigi Capuana.

Weryzm wpłynął na literaturę włoską XX w.

Ten artykuł należy dopracować: Styl – akapit poniżej rozdzielić na 3-4 sensowne zdania, najlepiej bez nawiasów. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Weryzm w muzyce operowej

Mianem weryzmu określa się również kierunek we włoskiej muzyce operowej przełomu XIX i XX w. Był reprezentowany m.in. przez kompozytorów Pietro Mascagniego, Ruggiero Leoncavalla i Giaccomo Pucciniego. Za pierwszą operę werystyczną uznaje się Rycerskość wieśniaczą Mascagniego^[1][2]. Także w Polsce, Stanisław Moniuszko w operach Halka i Paria nawiązywał do tego samego nurtu. Opery werystyczne powstawały do realistycznych librett, charakteryzujących się wprowadzaniem na scenę zwykłych, współczesnych ludzi i w plastyce przedstawianiu życia prostego ludu.

Zobacz też

• Nowa Rzeczowość (Neue Sachlichkeit)

Bibliografia

Ta sekcja od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

• Słownik terminów literackich. J. Sławiński (red.). Wrocław: 1988, s. 563.
• Słownik wyrazów obcych. E. Sobol (red.). Warszawa: 1995, s. 1166.
• Uniwersalny słownik języka polskiego. S. Dubisz (red.). T. 5. Warszawa: 2003, s. 63.

Przypisy