Włodzimierz Kownacki

Włodzimierz Kownacki

pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1890 Czabanka
Data śmierci	1944
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Łuków”
Stanowiska	dowódca środka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Kownacki h. Suchekomnaty (ur. 27 stycznia 1890 w Czabance, zm. 1944) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 27 stycznia 1890 w majątku Czabanka, w ówczesnym powiecie odeskim guberni chersońskiej, w rodzinie Władysława i Wandy z Jaxa-Małachowskich^[1][2]. W 1910 ukończył Korpus Kadetów w Odessie z maturą i wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Petersburgu^[3].

U kresu I wojny światowej w stopniu podrotmistrza pod koniec 1917 wszedł w skład utworzonej 1 Chorągwi Kirasjerów Polskich, od końca grudnia 1917 pod nazwą I Dywizjon Pułku Kirasjerów Polskich^[4][5]. W 1918 w stopniu rotmistrza był dowódcą tej jednostki (w toku późniejszych przemianowań funkcjonowała pod nazwami: 2 Pułk Strzelców Konnych 17 stycznia 1918^[6], 5 Pułk Ułanów od 7 marca 1918, 7 Pułk Ułanów od 20 kwietnia 1918^[7] i ostatecznie 12 Pułk Ułanów Podolskich od 25 października 1919^[8]). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W 1919 był dowódcą 6 Pułku Ułanów Kaniowskich. Uczestniczył w walkach wojny polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 12 Pułku Ułanów Podolskich, za co otrzymał Order Virtuti Militari^[9][10]. 5 czerwca 1920 pod Ozierną został ranny^[3]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[11].

Po zakończeniu działań wojennych kontynuował zawodową służbę wojskową w 12 puł. w Białokrynicy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[12]. Do 1924 był zastępcą dowódcy pułku i jednocześnie dowódcą I dywizjonu^[13], a następnie dowódcą kadry szwadronu zapasowego w Zamościu^[14]. Później został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[15]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[16]. 28 stycznia 1928 ogłoszono jego przeniesienie do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy pułku^{[17][18][19][20]}. 10 listopada 1930 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie kawalerii^[21]. 2 lipca 1939 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry Zapasowej Kawalerii Łuków^[22][23]. 8 lipca przekazał dowodzenie płk. Stanisławowi Królickiemu^[22].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku dowódcy Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Łuków”^[24]. W czasie niemieckiej okupacji w szeregach Armii Krajowej^[25][26]. Zginął w 1944^[24][25][27].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2575^{[28][1][29][30]}
• Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[31][2]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[32]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[33][34]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[35][33]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[36]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[36]
• Medal Zwycięstwa^[36][37]

rosyjskie^[a]

• Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 6 października 1915^[38]
• Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 15 sierpnia 1916^[38]
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 26 czerwca 1916^[38]
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 16 lutego 1915^[38]
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 6 października 1914^[38]
• Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 30 marca 1916^[38]
• Medal Pamiątkowy Wojny Ojczystej^[38]
• Medal w 200 rocznicę bitwy połtawskiej^[38]
• Medal pamiątkowy 300-lecia Domu Romanowych^[38]

odznaki

• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką^[39]
• Państwowa Odznaka Sportowa^[40]
• Odznaka Strzelecka^[40]
• pamiątkowa 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich^[40]
• pamiątkowa 6 Pułku Ułanów Kaniowskich^[40]
• pamiątkowa 12 Pułku Ułanów Podolskich^[40]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Kownacki Włodzimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.51-4157 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-09].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Józef Turkiewicz: Zarys historji wojennej 12-go pułku ułanów podolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Zbigniew Szacherski: Wierni przysiędze. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1968.
• Ułani Podolscy. Dzieje Pułku Ułanów Podolskich 1809–1947. Kazimierz Grocholski (red.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991. ISBN 83-04-03664-9.
• Juliusz S. Tym: Historia pułku. W: 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich. Krzysztof Mijakowski (red.). Edipresse Polska SA, 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-364-3.