Włodzimierz Burzyński
Data i miejsce urodzenia | 29 kwietnia 1900 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 17 lipca 1970 |
profesor nauk inżynieryjnych | |
Alma Mater | Politechnika Lwowska |
Doktorat | 1928 |
Habilitacja | 1933 |
Profesura | 1934 |
Uczelnia | Politechnika Lwowska |
Dziekan Wydziału Mechanicznego |
Włodzimierz Stanisław Burzyński (ur. 29 kwietnia 1900 w Przemyślu, zm. 17 lipca 1970 w Gliwicach) – polski inżynier teoretyk budownictwa, profesor Politechniki Lwowskiej, po wojnie Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
W 1918 ukończył gimnazjum w Przemyślu, po czym zapisał się na Politechnikę Lwowską. Uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 i akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie, w 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie w powstaniu śląskim. W 1925 uzyskał dyplom inżyniera budowy dróg i mostów na Politechnice Lwowskiej[1]. W 1928 obronił doktorat[1], w 1929 studiował w Getyndze i Zurychu. Od 1930 zastępca profesora mechaniki politechniki we Lwowie[1], w 1933 habilitował się z mechaniki kontinuów. W 1934 mianowany profesorem mechaniki technicznej, dziekan Wydziału Mechanicznego w roku akademickim 1938/39 i wybrany w lipcu 1939 na rok akademicki 1939/1940[2].
W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie[3], kierował katedrą wytrzymałości materiałów i był zastępcą dyrektora Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1942-1944 kierował oddziałem mechanicznym Państwowych Technicznych Kursów Zawodowych. Aresztowany przez NKWD 4 stycznia 1945, zwolniony 10 lipca 1945, powrócił do pracy na PLw. W 1946 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa przeniósł się do Gliwic, na Politechnikę Śląską. Od 1949 był ciężko chory[potrzebny przypis].
Przypisy
Bibliografia
- Politechnika Lwowska 1844-1945, praca zbiorowa pod przew. Roberta Szewalskiego, Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1993, ISBN 83-7085-058-8
- PWN: 3882246