Włodzimierz Łazoryk

Włodzimierz Mikołaj Łazoryk
Ilustracja
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1904
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1995
Chicago

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Armée de l’air
RAF

Jednostki

41 eskadra liniowa
141 eskadra myśliwska
143. eskadra myśliwska
152 eskadra myśliwska
dywizjon 607
dywizjon 308
dywizjon 301
dywizjon 305

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Obserwatora
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Mikołaj Łazoryk (ur. 27 sierpnia 1904 w Kołomyi, zm. 8 stycznia 1995 w Chicago) – oficer Wojska Polskiego, pilot Polskich Sił Powietrznych, uczestnik bitwy o Anglię, kawaler Virtuti Militari. Dowódca 141., 143. i 152. eskadry myśliwskiej. Zastępca dowódcy 301. dywizjonu bombowego, dowódca eskadry w dywizjonie 305.

Życiorys

W 1927 r. rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył w 1929 r. jako podporucznik obserwator z 46 lokatą. Otrzymał przydział do 41. eskadry liniowej w 4. pułku lotniczym[1]. W 1931 r. ukończył kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa oraz Kurs Wyższego Pilotażu. Po ukończeniu szkolenia otrzymał w 1932 r. przydział do 141. eskadry myśliwskiej, od 27 listopada 1934 r. do 17 stycznia 1935 r. był jej dowódcą[2][3].

20 września 1937 r. został dowódcą 143. eskadry myśliwskiej[4]. Po reorganizacji polskiego lotnictwa został przeniesiony do 5. pułku lotniczego w Lidzie, gdzie objął dowództwo nad 152. eskadrą myśliwską[5][6]. W 1938 r. otrzymał awans na stopień kapitana[7]. Na stanowisku dowódcy 152. em zastał go wybuch II wojny światowej[8][9].

W czasie kampanii wrześniowej jego eskadra wspierała działania wojsk Armii „Modlin”[10]. Po agresji ZSRR na Polskę wykonał rozkaz ewakuacji do Rumunii, dowodził rzutem kołowym eskadry[11]. Następnie dotarł do Francji i został mianowany dowódcą grupy pilotów skierowanych do Tours na szkolenie na samolotach Potez 540[12]. Ostatecznie znalazł się w jednej z pierwszych grup polskich lotników skierowanych do Wielkiej Brytanii, wstąpił do Polskich Sił Powietrznych i otrzymał numer służbowy RAF P-1000[13]. Po przeszkoleniu na brytyjskim sprzęcie został 9 października 1940 r. przydzielony do 607. dywizjonu myśliwskiego RAF. W jego składzie walczył podczas bitwy o Anglię[14].

15 lutego 1941 r. został przeniesiony do 308 dywizjonu, w którym służył do 30 listopada 1941 r. Podjął decyzję o przejściu do lotnictwa bombowego, w styczniu 1942 r. ukończył kurs w 3 Flying Training School w South Cemey, następnie szkolił się w 18 Operational Training Unit w Bramcote. Po ukończeniu szkolenia 15 czerwca 1942 r. otrzymał przydział do dywizjonu 301. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy eskadry „A”, a od 22 lipca zastępcy dowódcy dywizjonu[15]. W nocy z 24 na 25 sierpnia wziął udział w nalocie na Frankfurt. Jego Wellington (nr ser. 21890, znaki GR-J) był trzykrotnie atakowany przez niemieckie myśliwce nocne, jednak Łazoryk zdołał doprowadzić uszkodzony samolot na macierzyste lotnisko[16].

W lutym 1943 r. został przeniesiony do dywizjonu 305, gdzie objął stanowisko dowódcy eskadry „B”[17]. 6 marca został odznaczony przez gen. Władysław Sikorskiego Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari[18]. Od 22 lipca pełnił obowiązki oficera łącznikowego w 9. Grupie Bombowej, następnie otrzymał przydział do 53. Skrzydła 9. Armii Lotniczej USA[19].

W styczniu 1945 r. rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Lotniczej, którą ukończył we wrześniu[20]. Następnie służył w Dowództwie Polskich Sił Powietrznych, stamtąd został przeniesiony do WSL na stanowisko wykładowcy. Został zdemobilizowany w 1946 r. i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Służbę w Polskich Siłach Zbrojnych zakończył w polskim stopniu majora i angielskim Squadron Leadera[19]. Zmarł 8 stycznia 1995 r. w Chicago[21]. Został pochowany w Doylestown, w Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej[22].

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia[23]:

Przypisy

  1. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 80.
  2. ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 113.
  3. ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 274.
  4. ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 288.
  5. ↑ Łydżba 2012 ↓, s. 13.
  6. ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 321.
  7. ↑ Rybka, Stepan 2003 ↓, s. 431.
  8. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 130.
  9. ↑ Łydżba 2012 ↓, s. 26.
  10. ↑ Skrzydlata Polska 1973 ↓, s. 26.
  11. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 139.
  12. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 54.
  13. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 353.
  14. ↑ Król 1990 ↓, s. 51.
  15. ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 106.
  16. ↑ Hodyra 2016 ↓, s. 80.
  17. ↑ Zieliński 2004 ↓, s. 32.
  18. ↑ Zieliński 2004 ↓, s. 33.
  19. ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 354.
  20. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 548.
  21. ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 114.
  22. ↑ Włodzimierz Mikołaj Łazoryk. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-03-05]. (pol.).
  23. ↑ Łazoryk Włodzimierz Mikołaj. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2023-03-05]. (pol.).

Bibliografia

  • Piotr Hodyra: 301 Dywizjon Bombowy 1940-1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-664-2. OCLC 971435802.
  • Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Łukasz Łydżba: Krakowski III/2 Dywizjon Myśliwski. Poznań: Wydawnictwo "Vesper", 2012, seria: Dywizjony myśliwskie września 1939. ISBN 978-83-7731-109-7. OCLC 820392316.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
  • Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC 831137079.
  • Grzegorz Śliżewski: Gorzka słodycz Francji : polscy piloci myśliwscy wiosny 1940. Warszawa ; Piekary Śląskie: ZP Wydawnictwo - ZP Grupa, 2010. ISBN 978-83-61529-42-2. OCLC 750525221.
  • Józef Zieliński: 305 Dywizjon Bombowy Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Warszawa: Bellona, 2004. ISBN 83-11-09813-1. OCLC 830544805.
  • Józef Zieliński: Lotnicy polscy w Bitwie o Wielką Brytanię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MH, 2005. ISBN 83-906620-4-3. OCLC 838825949.
  • Zapomniana Eskadra. „Skrzydlata Polska”. 51-52/1973, 23-30 grudnia 1973. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.