Władysław Popielski

Władysław Popielski
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

14 marca 1890

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1943
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

oficer sztabowy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Oficer Orderu Korony Rumunii

Władysław Popielski (ur. 14 marca 1890, zm. 12 listopada 1943 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

6 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[1] i przydzielony z dniem 9 stycznia 1919 do Okręgu Wojskowego Łowicz[2]. Służył w 30 Pułku Strzelców Kaniowskich[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 641. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1923 był przydzielony z 30 pp do Komendy Miasta Warszawa[5]. W następnym roku wrócił do macierzystego pułku[6]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 205. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W maju 1925 dowodził II batalionem[8]. Później został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Pińczowie na stanowisko dowódcy II batalionu. W lipcu 1927 został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu, detaszowanego w Staszowie[9], a w kwietniu 1928 przesunięty na stanowisko oficera sztabowego pułku[10][11]. W lipcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[12], a z dniem 28 lutego 1930 przeniesiony w stan spoczynku[13].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].

5 listopada 1943 został zatrzymany jako zakładnik i osadzony na Pawiaku, a 12 listopada tego roku rozstrzelany w ruinach getta warszawskiego[15].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

  • Egzekucje w ruinach getta warszawskiego (1943–1944)

Przypisy

  1. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 16 z 13 lutego 1919 roku, poz. 550.
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 18 z 18 lutego 1919 roku, poz. 596.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 109, 827.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 48.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 212, 410, 1457.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 197, 352.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 269.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 204.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 173.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 177.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 11.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 842.
  15. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-03-09].
  16. ↑ Rezmer 2018 ↓, s. 227.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Waldemar Rezmer: Żołnierze Wojska Polskiego II RP wyróżnieni rumuńskimi odznaczeniami w pierwszym piętnastoleciu niepodległości. W: Związki polsko-rumuńskie w historii i kulturze. Suceava: Związek Polaków w Rumunii, 2018. ISBN 978-973-0-27765-4.