Władimir Burcew

Władimir Burcew
Владимир Львович Бурцев

Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1862 Fort Aleksandrowski, obwód zakaspijski, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	21 sierpnia 1942 Paryż, Francja
Miejsce spoczynku	Cmentarz w Sainte-Geneviève-des-Bois
Zawód, zajęcie	publicysta, wydawca, działacz rewolucyjny
Narodowość	rosyjska

Władimir Lwowicz Burcew (ros. Владимир Львович Бурцев; ur. 17 listopada 1862 w Forcie Aleksandrowskim w obwodzie zakaspijskim, zm. 21 sierpnia 1942 w Paryżu), rosyjski ziemianin, publicysta, wydawca, działacz rewolucyjny. Znany jako demaskator agentów-prowokatorów Ochrany.

Życiorys

W 1882 wydalony z Uniwersytetu Petersburskiego, a w 1885 z Uniwersytetu w Kazaniu za udział w demonstracjach studenckich. Jako członek Narodnej Woli uwięziony na dwa lata w twierdzy Pietropawłowskiej i w 1886 zesłany na Syberię w rejon Irkucka.

W 1888 zbiegł z zesłania i wyemigrował do Szwajcarii. Osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Był wydawcą pism: Свободная Россия, Народоволец, Былое, Общее дело. W czasie rewolucji 1905 na krótko nielegalnie powrócił w granice Imperium Rosyjskiego. Po ponownej emigracji skupił swą uwagę na demaskowaniu agentów-prowokatorów Ochrany w środowiskach rewolucjonistów. Międzynarodową sławę i autorytet przyniosło mu zdemaskowanie Jewno Azefa z partii socjalistów-rewolucjonistów, co mógł uczynić dzięki informacjom przekazanym mu przez byłego dyrektora Departamentu Policji Aleksieja Łopuchina^[1]. Publikacja Burcewa była początkiem sprawy Stanisława Brzozowskiego.

Po wybuchu I wojny światowej wrócił do Rosji, został aresztowany i zesłany do Kraju Turuchańskiego na Syberii. Uwolniony w wyniku amnestii po upadku caratu. W lipcu 1917 oskarżył bolszewików o agenturalne powiązania z Niemcami. Po przewrocie bolszewickim aresztowany w noc przewrotu, uwolniony 18 lutego 1918 na polecenie ludowego komisarza sprawiedliwości Izaaka Sztejnberga (lewicowy eserowiec), wyemigrował poprzez Finlandię do Francji.

Był przeciwnikiem zarówno komunizmu, jak narodowego socjalizmu i antysemityzmu. W 1938 udokumentował prowokacyjny i mistyfikacyjny charakter Protokołów mędrców Syjonu.

Zmarł w 1942. Pochowany na cmentarzu prawosławnym w Sainte-Geneviève-des-Bois pod Paryżem.

Publikacje

Проклятие вам, большевики! Открытое письмо большевикам. – Стокгольм, 1918.
В борьбе с большевиками и немцами. – Париж, 1919: Artykuły z Общее дело (1917).; Wyd. II Artykuły z Будущее i Общее дело (1917).
Борьба за свободную Россию: Из воспоминаний (1882—1924). Т. I. – Берлин 1924.
Юбилей предателей и убийц (1917—1927). – Париж, 1927.
В защиту правды. Перестанут ли клеветать? Дело генерала П. П. Дьяконова. Дело полковника А. Н. Попова и полковника И. А. де Роберти. Заговор молчания. – Париж 1931, Общее дело,
Боритесь с ГПУ! – Париж: Общее дело, 1932.
Протоколы Сионских мудрецов — доказанный подлог.. lib.aldebaran.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-28)]. – Париж, 1938.
Преступления и наказания большевиков. По поводу 20-летнего юбилея предателей и убийц. – Париж 1938, Дом книги,.
Как Пушкин хотел издать «Евгения Онегина» и как издал. – Париж, 1934.
Восьмая, девятая и десятая главы романа «Евгений Онегин». – Париж, 1937.
В погоне за провокаторами
Историко-революционный альманах издательства "Шиповник". download.prlib.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-19)].
Долой царя Лондон 1901
Правда ли, что террор делают, но о терроре не говорят? : (Народоволец nr 2 , 1897)
К вопросу – что делать? : (Народоволец nr 1)
Процесс 16 террористов (1880)
Царь и внешняя политика: виновники русско-японской войны
B помощь изучающим курс „История культуры Башкортостана”
Изучайте Пушкина
Последние дни Крыма. Впечатления, факты и документы
Большевитские гангстеры в Париже: похищение генерала Миллера
О войне
Убийство политических ссыльных в Якутске 22 марта
Александр Дмитріевич Михайлов
Календарь русской революции

Przypisy

↑ Алексей Александрович Лопухин

Bibliografia

RichardR. Pipes RichardR., Rewolucja rosyjska, TadeuszT. Szafar (tłum.), Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 1994, ISBN 83-01-11521-1, OCLC 69600798 .
Jan Kucharzewski Od białego caratu do czerwonego (tom 1–7, Warszawa 1923–1935, Wyd. Kasy im Mianowskiego), Wyd. I powojenne pod red. nauk. Andrzeja Szwarca i Pawła Wieczorkiewicza. Warszawa 1998-2000 Wydawnictwo Naukowe PWN, ISBN 83-01-12453-9 ;
Biogram Władimir Burcew na portalu hrono.ru