Vinko Globokar

Vinko Globokar (ur. 7 lipca 1934 w Anderny, Francja) – słoweński kompozytor i puzonista.

Życiorys

Jest synem górnika – imigranta ze Słowenii zamieszkałego w lotaryńskim zagłębiu górniczym. Jego ojciec uczestniczył w słoweńskim chórze wiejskim. Vinko uczył się gry na fortepianie u słoweńskiego nauczyciela. W szkole zapoznał się z językiem i kulturą Francji.

Od trzynastego do dwudziestego pierwszego roku życia mieszkał Globokar w stolicy Słowenii – Lublanie, grając w zespole jazzowym Bojana Adamicia. Od roku 1949 studiował w lublańskim konserwatorium grę na puzonie. W roku 1950 został członkiem radiowej orkiestry jazzowej.

W latach 1955–1959 kontynuował naukę gry na puzonie w Konserwatorium Paryskim u André Lafosse’a.

W latach 1960–1963 studiował prywatnie kompozycję i dyrygenturę u René Leibowitza. Za jego pośrednictwem zetknął się z Claude Lévi-Straussem, Jean-Paul Sartrem i innymi francuskimi intelektualistami.

Na zaproszenie Luciano Berio przeniósł się 1964 do Berlina, by kontynuować u niego studia. W latach 1965–1966 uczestniczył w Center for Creative and Performing Arts w Buffalo (USA). Następnie dzielił czas na komponowanie i działalność koncertową.

1968 zamieszkał w Kolonii i na tamtejszej Hochschule für Musik Köln uczył gry na puzonie.

Założył wraz z muzykami Michelem Portalem, Carlosem Roqué Alsina i Jean-Pierre Drouetem zespół improwizacyjny New Phonic Art. 1976 został powołany na wykładowcę w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique (IRCAM) w Paryżu. Od roku 1979 działał w Paryżu jako niezależny kompozytor i wirtuoz puzonu.

W latach 1983–1999 był profesorem kameralistyki w Scuola di musica di Fiesole (koło Florencji).

Globokar komponuje głównie utwory kameralne i chóralne. Zajmuje się teorią muzyki awangardowej. Występuje jako puzonista, stosując nowatorskie techniki gry.

Dzieła (wybór)

• Vendre le Vent na fortepian, perkusję, pięć instrumentów dętych drewnianych i cztery blaszane
• Ausstrahlungen dla solisty i dwudziestu muzyków
• Discours II na pięć puzonów
• Discours III na pięć obojów
• Discours IV na trzy klarnety
• Fluide na instrumenty dęte blaszane i perkusję
• Etude I na dziewiętnastu solistów
• Etude II na orkiestrę
• La ronde na instrumenty
• Drama na fortepian i perkusję
• Atemstudie na obój solo
• Vioe na chóry i trzy orkiestry
• Accord na sopran, puzon, wiolonczelę, flet, organy i perkusję
• Traumdeutung na cztery chóry, czelestę, harfę, wibrafon i gitarę
• Airs na osiem głosów, puzon, klarnet i dwóch asystentów
• Standpunkte na sopran, chór i orkiestrę z prezentacją multimedialną
• Caroussel na czterech śpiewaków i szesnaście instrumentów
• Miserere na głosy z orkiestrą
• Dialog über Luft na akordeon
• Toucher na perkusję solo
• Dialog über Erde na perkusję solo
• Notes na fortepian
• Les Emigrés na zespół z prezentacją multimedialną
• La Prison na osiem instrumentów
• Radiographie d'un roman, 39 „rozdziałów“ w pięciu językach z chórem, solistami i perkusją

Publikacje

• Einatmen, Ausatmen, 1994, ISBN 3-923997-60-4
• Laboratorium (teksty do muzyki 1967–1997), 1998, ISBN 3-930735-23-7

Bibliografia

• Vinko Globokar. allmusic.com. [dostęp 2012-05-24]. (ang.).