Upadek łańcuszkowy

Upadek łańcuszkowy – spadek na ciało niebieskie grupy meteoroidów, które przed upadkiem poruszają się w przestrzeni kosmicznej po tej samej orbicie. Miejsca spadków materii kosmicznej w upadku łańcuszkowym układają się wzdłuż łuku koła małego danego ciała niebieskiego.

Wektory prędkości wszystkich meteorytów są do siebie równoległe i raczej nie stanowią stycznych do łuku koła małego upadku łańcuszkowego. W upadku łańcuszkowym meteoryty, w odróżnieniu od deszczu meteorytowego, spadają w dużo większych odległościach od siebie (setki lub tysiące kilometrów). Termin upadku łańcuszkowego został wprowadzony do meteorytyki w 1868 roku przez A. Brezinę. Termin ten może odnosić się również do upadku na powierzchnię planety fragmentów rozerwanego jądra komety, czego przykładem jest kometa Shoemaker-Levy 9.

Zobacz też

• deszcz meteorytów
• elipsa rozsiania
• kometa Shoemaker-Levy 9

Bibliografia

• ”Spadające gwiazdy, czyli rzecz o meteorach i meteorytach”, Honorata Korpikiewicz, Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań 1988, ISBN 83-03-02272-5, str. 126-129.