Tygodnik Gdański

Tygodnik Gdański – czasopismo społeczno-polityczne^[1], wydawane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność” od 20 sierpnia 1989 roku do 1 grudnia 1991 roku^[2]. Powstało z przekształcenia Tygodnika Wyborczego, wspierającego kandydatów Solidarności w wyborach parlamentarnych^[3][4]. Współtwórcą periodyku był dziennikarz, publicysta Grzegorz Kurkiewicz, znany także w prasie jako Jan Chrzan^[5]. Gazeta swoją działalnością nawiązywała do Tygodnika Solidarność. Wydrukowano 120 numerów^[6]. Redaktorem naczelnym był Maciej Łopiński^[2][7], funkcję jego zastępców pełnili Andrzej Liberadzki i Jan Jakubowski^[2].

Historia

W kwietniu 1989 roku pozbawieni praw do wykonywania zawodu dziennikarze zorganizowali zebranie w piwnicznej salce przy parafii św. Brygidy w Gdańsku, na którym ustalili plany wydawnicze dotyczące przyszłej gazety. Redagowanie Tygodnika Gdańskiego poprzedzone zostało opublikowaniem 3 numerów Tygodnika Wyborczego pod datą oczekiwanych wyborów parlamentarnych 4 czerwca 1989 roku^[8]. Trzon zespołu tworzyli redaktorzy zlikwidowanych w 1982 roku tygodników Czas i Samorządność^[4]. Wydany 20 sierpnia 1989 roku pierwszy numer Tygodnika Gdańskiego zawierał deklarację ograniczenia w głoszeniu jakiejkolwiek propagandy. Zapewniał otwartość na różne opinie, programy i poglądy, a jednocześnie deklarował przywiązanie do ideałów Solidarności. Redakcja periodyku zakładała także kontrolowanie władzy partyjnej i państwowej w polityce, administracji, ekonomii. Opowiadała się za szybkim, lecz ewolucyjnym pożegnaniem komunizmu^[9]. Stopniowe znoszenie cenzury przynosiło artykuły ważne dla badaczy przeszłości. Wydrukowano między innymi pamiętnik policjanta internowanego na Litwie, pamiętniki „Cichociemnych”, informacje o zagadkowym ocaleniu 448 jeńców sowieckich łagrów. Wiele miejsca Tygodnik Gdański poświęcał epopei Solidarności^[6]. W ostatnim numerze gazety, wydanym 1 grudnia 1991 roku, redakcja poinformowała o czasowym zawieszeniu edytowania z nadzieją na powrót działalności. Decyzja motywowana była niedoinwestowaniem, problemami gospodarczymi, w tym wzrostem ceny papieru. Trudną sytuację stanowiło także okrojenie zespołu redakcyjnego i brak koncepcji promocyjnych. Uzyskanie przez Polskę wolności zakończyło pomoc finansową Zachodu^[10]. Po wydrukowaniu numeru 120 Tygodnika Gdańskiego zespół redakcyjny wynajął schronisko „Gapa” w Wieżycy, w którym zorganizował tzw. „stypę”, tj. imprezę pożegnalną. Redaktor naczelny w charakterze mistrza ceremonii pojawił się w czarnej pelerynie i cylindrze^[6]. Gazeta, choć nie stała się periodykiem masowym, nie osiągnęła masowych nakładów, zyskała jednak rangę czasopisma opiniotwórczego zarówno na Wybrzeżu, jak i na gruncie ogólnopolskim^[11].

Osoby związane z Tygodnikiem Gdańskim

• Denis Chamberlain^[4]
• Wojciech Charkin^[4][12]
• Adam Derewicz^[4]
• Henryka Dobosz-Kinaszewska^[13]
• Piotr Dominiak^[4]
• Zbigniew Gach^[4][14][15]
• Izabella Greczanik-Filipp^[16][17]
• Joanna Ewa Jarzymowska^[4]
• Maciej Kostun^[4][18]
• Jacek Kurski^[19][20]
• Jarosław Kurski^[21][22]
• Maryla Mrozińska^[4]
• Leszek Pękalski^[4]
• Wawrzyniec Rozenberg^[4][23]
• Piotr Semka^[4]
• Małgorzata Sokołowska^[4]
• Mieczysław Sokołowski^[4]
• Edmund Szczesiak^[3][24][25]
• Jarosław Zalesiński^[26][27]

Digitalizacja

Wszystkie numery Tygodnika Gdańskiego poddane zostały digitalizacji. Zeskanowane dokumenty dostępne są w Bałtyckiej Bibliotece Cyfrowej^[28].

Przypisy