Tęczowy Laur

Tęczowy Laur – ogólnopolska nagroda przyznawana w latach 1998–2001 za głoszenie postaw tolerancyjnych i walkę o prawa mniejszości[1][2][3]. Pomysłodawcami byli Sławomir Starosta i Jarosław Ender[4]. Przyznawała ją Kapituła, złożona z laureatów nagrody w latach poprzednich oraz przedstawicieli środowisk feministycznych i LGBT; w 2001 r. w skład ostatniej Kapituły weszli Barbara Labuda, Maria Szyszkowska, Jerzy Jaskiernia, Lech Falandysz, Marek Nowicki, Wanda Nowicka, Andrzej Osęka, Robert Biedroń, Polskie Radio Program III, Ewa Dąbrowska-Szulc, Michał Pawlęga, Sławomir Starosta i Jarosław Ender[5]. Sekretarzem Kapituły był Krzysztof Garwatowski[6].

Następczynią Tęczowego Lauru jest nagroda Hiacynt, przyznawana od 2007 roku przez Fundację Równości[3].

Laureaci

1998[4]

Przyjęcia Tęczowego Lauru odmówił ks. Arkadiusz Nowak[7].

1999[4]

2000[6]

2001[5]

  • ks. Michał Czajkowski – za zdecydowaną, a jednocześnie niezwykle kulturalną walkę z nietolerancją
  • Małgorzata Czerniawska-Aniersztejn – za sposób, w jaki kieruje działalnością Krajowego Centrum ds. AIDS
  • Ewa Drzyzga – za konsekwentne przestrzeganie zasady równości ludzi
  • Izabela Filipiak – za otwartość i odwagę w życiu zawodowym, publiczny coming out
  • Piotr Gadzinowski – za promowanie projektu ustawy o związkach partnerskich
  • Helsińska Fundacja Praw Człowieka – za obronę osób prześladowanych za przekonania, pochodzenie, poglądy, orientację seksualną i z innych przyczyn
  • Izabela Jaruga-Nowacka – za zdecydowane i konsekwentne popieranie idei prawnej legalizacji związków osób tej samej płci
  • Anja Orthodox – za odwagę w głoszonych poglądach i wsparcie udzielane inicjatywom służącym przełamywaniu nietolerancji i ograniczoności społeczeństwa
  • Muniek Staszczyk – za konsekwentny pacyfizm i otwartość przekazywaną w twórczości artystycznej
  • Radioaktywny Magazyn Reporterów Programu 3 Polskiego Radia – za odważne, obiektywne i rzetelne prezentowanie najważniejszych i najtrudniejszych problemów życia społecznego.

Przypisy

  1. ↑ a b Szymon Niemiec: Tęczowy koliber na tyłku: autobiografia Szymona Niemca. Warszawa: LGBT Press, 2007, s. 88. ISBN 978-83-924191-1-2. OCLC 174958662.
  2. ↑ Laur za tolerancję dla gejów. [w:] Wprost [on-line]. Agencja Wydawniczo-Reklamowa Wprost Sp. z o.o., 15 kwietnia 2002. [dostęp 2013-12-26].
  3. ↑ a b Jagoda Rodzoch-Malek: W jaki sposób mówi się w polszczyźnie o homoseksualizmie i osobach homoseksualnych? Analiza leksyki na podstawie danych leksykograficznych i tekstowych. Warszawa: Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, 2011, s. 111.
  4. ↑ a b c mach: Janowicz z Tęczowym Laurem. Związek Młodzieży Białoruskiej, 29 czerwca 1999. [dostęp 2013-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 grudnia 2013)].
  5. ↑ a b Tęczowe Laury 2001. [w:] Gejowo.pl [on-line]. 16 listopada 2011. [dostęp 2013-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 grudnia 2013)].
  6. ↑ a b Tęczowy laur. [w:] rmf24.pl [on-line]. rmf24.pl, 7 grudnia 2000. [dostęp 2013-12-26].
  7. ↑ Ks. Nowak nie przyjął nagrody homoseksualistów „nagroda Tęczowy laur”. Katolicka Agencja Informacyjna, 30 marca 1998. [dostęp 2013-12-26].
  8. ↑ Piotr Kaczkowski: Założenia i cele Programu III. [w:] Trójka.net [on-line]. trojka.net, 2003. [dostęp 2013-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 grudnia 2013)].
  9. ↑ Skład Rady Programowej PSPN zamyka Piotr Pacewicz. Polska Sieć Polityki Narkotykowej. [dostęp 2013-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 grudnia 2013)].
  10. ↑ ROCH: Laur dla posła. [w:] Gazeta Wyborcza Archiwum [on-line]. Agora S.A., 13 grudnia 2000. [dostęp 2013-12-26].