Sylvano Bussotti

Sylvano Bussotti
Ilustracja
Sylvano Bussotti podczas koncertu we Florencji (w środku)
Data i miejsce urodzenia

1 października 1931
Florencja

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

19 września 2021
Mediolan

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor, malarz, reżyser

Odznaczenia
Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Sylvano Bussotti (ur. 1 października 1931 we Florencji[1], zm. 19 września 2021 w Mediolanie[2]) – włoski kompozytor, malarz i reżyser.

Życiorys

W latach 1940–1948 studiował w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, gdzie uczył się teorii u Roberto Lupiego i gry na fortepianie u Luigiego Dallapiccoli[1]. Później samodzielnie pogłębiał edukację muzyczną. Od 1957 do 1958 roku przebywał w Paryżu, gdzie uczył się prywatnie u Maxa Deutscha[1]. W 1958 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie poznał Johna Cage’a i Pierre’a Bouleza[3]. Otrzymał nagrodę na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w 1961, 1963 i 1965 roku[1][4]. W latach 1963–1964 na zaproszenie Fundacji Rockefellera gościł w Stanach Zjednoczonych[1]. W 1967 roku nagrodzony Premio all’Amelia na Biennale w Wenecji[1]. Wykładał w konserwatorium w Mediolanie[5]. Był dyrektorem weneckiego Teatro La Fenice[6].

Był komandorem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury[7].

Poza muzyką zajmował się także malarstwem, jego grafiki i obrazy były prezentowane na wystawach w różnych krajach[4]. Aktywny był również jako reżyser teatralny[4], występował jako aktor i recytator, projektował scenografię i kostiumy[1]. Zrealizował autobiograficzny film Apology[1].

Twórczość

W muzyce Bussottiego widoczne są wpływy twórczości Antona Weberna i techniki serializmu, a później także Johna Cage’a[6]. W swoich partyturach często stosował zapis graficzny[5][6] o silnie zautonomizowanej strukturze, doprowadzając do dużej nieokreśloności formy i zdarzeń dźwiękowych, często jedynie symbolicznie sugerowanych[1]. W późniejszym okresie wrócił do tradycyjnej notacji muzycznej, nie rezygnując jednak z różnych niekonwencjonalnych rozwiązań[1]. Sztuki sceniczne Bussotiego stanowią mieszankę różnorodnych stylów i elementów, utrzymane są w klimacie nasyconym erotyką i mglistą, surrealistyczną symboliką[1]. Autor sformułował koncepcję teatru totalnego, którego główną postacią jest on sam: jako twórca, realizator i zakamuflowany bohater[1].

Ze względu na swoje przeładowane erotyką i symboliką seksualną dzieła sceniczne Bussotti uważany był za twórcę kontrowersyjnego[1][3]. W 1991 roku został zwolniony z posady dyrektora weneckiego Biennale, po tym jak zrealizował szereg skandalizujących przedstawień; w jednym z nich na scenie wystąpiła prostytutka[3].

Kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)[4]

Utwory instrumentalne

  • Breve na fale Martenota, 1958
  • Five Piano Pieces for David Tudor, 1959
  • Sette fogli, 1961
    • I Couple na flet i fortepian
    • II Coeur na perkusję
    • III Per tre na fortepian
    • IV Lettura di Braibanti na głos solo
    • V Mobile-stabile na głos, fortepian i gitary
    • VI Manifesto per Kalinowski na orkiestrę
    • VII Pour clavier

Utwory orkiestrowe

  • Mit einem gewissen sprechenden Ausdruck na orkiestrę kameralną, 1963
  • Marbe pour cordes (1967)
  • Bergkristall (1973)
  • Timpani (1985)
  • Il poemetto (1987)

Utwory sceniczne

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Due voci na sopran, fale Martenota i orkiestrę, 1956
  • Memoria na głosy solowe, chór i orkiestrę, 1962
  • La Passion selon Sade, misterium kameralne, 1965
  • Cinque frammenti all’Italia na głosy, 1967
  • The Rara Requiem na 7 głosów i 15 instrumentów, 1969
  • Ultima rara na głos i gitarę, 1970
  • Suite de Lorenzaccio na sopran i orkiestrę, 1972
  • Syrosadunsettimino na 12 głosów i 8 instrumentów, 1973
  • Poesia di De Pisis na sopran i orkiestrę, 1975

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 472. ISBN 83-224-0113-2.
  2. Musica, addio al compositore Sylvano Bussotti: Firenze si preparava a festeggiare i 90 anni. www.lastampa.it, 2021-09-19. [dostęp 2021-09-19]. (wł.).
  3. a b c Gay Histories and Cultures. edited by George Haggerty. New York: Taylor & Francis, 2000, s. 238-239. ISBN 0-8153-1880-4.
  4. a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 132. ISBN 978-83-01-13410-5.
  5. a b Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 50-51. ISBN 978-0-8108-6765-9.
  6. a b c Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 113. ISBN 0-19-860884-5.
  7. Sylvano Bussotti (Firenze, 1931). www.spirali.it. [dostęp 2019-12-22]. (wł.).
  • p
  • d
  • e
wykładowcy
uczestnicy
  • ISNI: 0000000081807826
  • VIAF: 22214992
  • ULAN: 500470347
  • LCCN: n82013460
  • GND: 11883178X
  • BnF: 123435795
  • SUDOC: 028908538
  • SBN: CFIV028828
  • NLA: 36557009
  • NKC: jx20070809001
  • NTA: 095870466
  • BIBSYS: 1079596
  • CiNii: DA07326593
  • PLWABN: 9810656705005606
  • NUKAT: n2011156105
  • J9U: 987007283523505171
  • LNB: 000067111
  • NSK: 000081786
  • LIH: LNB:BLEE;=r5
  • RISM: people/40200594
  • WorldCat: lccn-n82013460
  • PWN: 3882287
  • Universalis: sylvano-bussotti
  • БРЭ: 3450445
  • NE.se: sylvano-bussotti
  • SNL: Sylvano_Bussotti
  • Catalana: 0262278
  • DSDE: Sylvano_Bussotti
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 10339