Stoffel Vandoorne

Ten artykuł od 2016-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stoffel Vandoorne

Stoffel Vandoorne (2019)
Państwo	Belgia
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1992 Kortrijk
Sezon 2019/2020
Seria	Formuła E
Zespół	Mercedes-EQ Formula E Team
Samochód	Mercedes-Benz EQ Silver Arrow 01
Nr startowy	5
Partnerzy	Nyck de Vries
Sukcesy
2010: F4 Eurocup 1.6 (mistrz) 2012: Europejski Puchar Formuły Renault 2.0 (mistrz) 2013: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz) 2014: Seria GP2 (wicemistrz) 2015: Seria GP2 (mistrz) 2019/2020: Formuła E (wicemistrz) 2021/2022: Formuła E (mistrz)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Stoffel Vandoorne (ur. 26 marca 1992 roku w Kortrijk) – belgijski kierowca wyścigowy.

Życiorys

Karting

Stoffel karierę rozpoczął w 1998 roku od startów w kartingu. W 2010 roku zadebiutował w serii wyścigów samochodów jednomiejscowych – Europucharze F4 1.6. Już w pierwszym podejściu sięgnął w niej po tytuł mistrzowski, będąc dziewięciokrotnie na podium, z czego sześciokrotnie na najwyższym stopniu (pięciokrotnie startował z pole position, a także czterokrotnie uzyskał najszybszy czas okrążenia).

Formuła Renault 2.0

W kolejnym sezonie awansował do Europejskiej Formuły Renault, gdzie ścigał się w rodzimej ekipie KTR. Jednocześnie brał udział również w północnoeuropejskiej edycji tej serii. Począwszy od szóstego wyścigu w kalendarzu (na Nürburgringu) Belg punktował we wszystkich rozegranych zmaganiach. Jedyne podium uzyskał w drugim starcie, na węgierskim Hungaroringu, gdzie był trzeci. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej znalazł się na 5. pozycji. W Formule Renault WEC 2.0 Vandoorne spisał się znacznie lepiej. W trakcie rywalizacji Stoffel ośmiokrotnie meldował się w czołowej trójce, a także trzykrotnie sięgnął po pierwsze pole startowe. Zmagania zakończył na wysokim 3. miejscu.

W roku 2012 nawiązał współpracę z niemiecką ekipą Josefa Kaufmanna. Belg do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski z Rosjaninem Daniiłem Kwiatem, okazując się ostatecznie lepszym o dziesięć punktów. W trakcie sezonu Vanodoorne jedenastokrotnie stawał na podium, z czego czterokrotnie na najwyższym stopniu (dwukrotnie na Nürburgringu). Poza sześciokrotnie sięgnął po pole position oraz trzykrotnie odnotował najszybszy czas okrążenia.

Pod tymi samymi barwami Stoffel wystartował również w trzech rundach Formuły Renault 2.0 NEC. Belg zdominował rywalizację, zwyciężając w pięciu z siedmiu startów. Oprócz tego czterokrotnie startował z pierwszej pozycji oraz pięciokrotnie wykręcił najszybsze okrążenie wyścigu.

Formuła Renault 3.5

Na sezon 2013 podpisał kontrakt z ekipą Fortec Motorsport w Formule Renault 3.5. Wygrał tam cztery wyścigi, a dziesięciokrotnie stawał na podium. Do ostatniej rundy toczył walkę z Kevinem Magnussenem. Ostatecznie jednak uzbierane 214 punktów pozwoliło mu zdobyć tytuł wicemistrzowski serii.

Seria GP2

W 2014 roku Belg łączył posadę kierowcy testowego ekipy McLaren w Formule 1 z fotelem zawodnika francuskiego zespołu ART Grand Prix w Serii GP2. Już w pierwszym starcie okazał się najlepszy. W kolejnych startach doznał jednak wielu problemów m.in. związanych z brakiem doświadczenia, przez które nie zdobył żadnego punktu. Serię gorszych występów przerwał w Austrii, gdzie stanął na drugim stopniu podium. Miejsca w pierwszej trójce osiągał również w Wielkiej Brytanii i Niemczech. W drugiej części sezonu zdobył najwięcej punktów spośród wszystkich kierowców serii. Dominował w kwalifikacjach, zdobywając cztery pole position z rzędu. Wygrał sprint w Budapeszcie oraz główne wyścigi we Włoszech oraz w Abu Zabi. Podczas ostatniej rundy wyprzedził Nasra i zdobył tytuł wicemistrza serii. Nie był już jednak w stanie zagrozić zdobywcy tytułu, Brytyjczykowi Jolyonowi Palmerowi.

Zdobyte doświadczenie zaowocowało w sezonie 2015. Belg zdominował sezon, od początku nadając ton rywalizacji. W klasyfikacji generalnej zdobył aż 341,5 punktu (drugi Alexander Rossi uzyskał ich 181,5). Prezentował przy tym bardzo dużą skuteczność, gdyż 16 z 21 startów kończył na podium, z czego siedmiokrotnie na najwyższym jego stopniu (we wszystkich przypadkach triumfował w głównym wyścigu). Poza tym pięciokrotnie sięgał po pole position oraz siedmiokrotnie odnotował najszybsze okrążenie wyścigu. Tym samym Belg pobił wszelkie rekordy serii i zabrakło tylko dogodnej sytuacji do zdobycia dubletu w jeden weekend. Mistrzostwo zapewnił sobie na dwie rundy (czyli cztery wyścigi) przed końcem sezonu, co tylko potwierdza hegemonię Belga.

Formuła 1

W 2016 roku podczas Grand Prix Bahrajnu zadebiutował w Formule 1, zastępując Fernando Alonso, który w wypadku doznał obrażeń w pierwszej rundzie w Grand Prix Australii.

Wyniki

Formuła Renault 3.5

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Punkty	Pozycja
2013	Fortec Motorsport	ITA	ITA	ARA	ARA	MON	BEL	BEL	RUS	RUS	AUT	AUT	HUN	HUN	FRA	FRA	CAT	CAT	181	2
		1	3	8	3	9	13	1	1	1	NU	NU	4	3	2	NU	3	2

GP2

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																						Punkty	Pozycja
2014	ART Grand Prix	BHR	BHR	ESP	ESP	MON	MON	AUT	AUT	GBR	GBR	DEU	DEU	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA	RUS	RUS	ARE	ARE	229	2
		1	22	13	10	14	13	2	15	3	9	2	3	7	1	2	6	1	13	5	2	1	5
2015	ART Grand Prix	BHR	BHR	ESP	ESP	MON	MON	AUT	AUT	GBR	GBR	HUN	HUN	BEL	BEL	ITA	ITA	RUS	RUS	BHR	BHR	ARE		341,5	1
		1	2	1	2	1	8	1	2	3	9	5	2	1	4	2	3	3	4	1	2	1

Formuła 1

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																					Pkt.	Poz.
2016	McLaren Honda Formula 1 Team	McLaren MP4-31	Honda RA616H V6 t																						1	20
				-	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
2017	McLaren Honda	McLaren MCL32	Honda RA617H V6 t																						13	16
				13	NU	NW	14	NU	NU	14	12	12	11	10	14	NU	7	7	14	12	12	NU	12
2018	McLaren F1 Team	McLaren MCL33	Renault R.E.18 1.6T V6 t																						12	16
				9	8	13	9	NU	14	16	12	15†	11	13	NU	15	12	12	16	15	11	8	15	14

Podsumowanie

Bibliografia

• Podsumowanie kariery Vandoorne'a na driverdb.com [online], driverdb.com [dostęp 2022-12-20]  (ang.).
• Wyniki poszczególnych wyścigów Vandoorne'a na motorsportstats.com [online], motorsportstats.com [dostęp 2022-12-20]  (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona kierowcy. stoffelvandoorne.com. [dostęp 2014-01-25]. (ang.).

• p
• d
• e

Aston Martin Aramco F1 Team

Sezon 2024

Kierowcy	Kierowcy wyścigowi 14. Fernando Alonso 18. Lance Stroll Kierowcy rezerwowi i testowi Felipe Drugovich Stoffel Vandoorne Program rozwoju kierowców AMF1 Felipe Drugovich
Sztab	Prezesi i dyrektorzy Lawrence Stroll (prezes) Martin Whitmarsh (dyrektor generalny) Andrew Alessi (dyrektor techniczny) Szef zespołu Otmar Szafnauer (2021–2022) Mike Krack (2023–nadal)