Stanisław Wultański
 | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 czerwca 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 listopada 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 20 pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
    | |
Stanisław Wultański (ur. 7 czerwca 1889 we wsi Wielgolas, zm. 19 listopada 1972 w Brodnicy) – major piechoty w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodzony we wsi Wielgolas w okolicy Pułtuska, w rodzinie Szczepana i Katarzyny ze Szczerbów. Brat Jana (1904–1939), kapitana Wojska Polskiego[1]. Uczeń seminarium nauczycielskiego. W Woskresieńsku otrzymał świadectwo maturalne. W styczniu 1917 wcielony do moskiewskiego 191 zapasowego pułku piechoty. W lutym tego roku skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty[2]. Po jej ukończeniu awansowany na stopień podporucznika i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu w 20 zapasowym pułku piechoty. We wrześniu 1917 przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji[2]. Po rozwiązaniu korpusu powrócił do kraju i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Przyjęty w dniu 11 listopada 1918 w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego z przydziałem do 34 pułku piechoty, w którym pełnił obowiązki dowódcy plutonu, a następnie kompanii[2]. Z pułkiem brał udział w wojnie z bolszewikami, a za poświęcenie i okazane męstwo w walce z bolszewikami otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej.
W marcu 1925 przeniesiony do batalionu KOP „Rokitno” w którym wyznaczony był na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie kompanii. Dowódca kompanii w 67 pułku piechoty od 23 października 1927. 1 stycznia 1936 otrzymał awans na majora i objął obowiązki dowódcy batalionu ciężkich karabinów maszynowych[2]. W 1938 był na kursie w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Przeniesiony 8 maja 1939 na stanowisko dowódcy batalionu ON „Żnin”. Walczył we wrześniu 1939, a w walkach nad Bzurą został wzięty do niewoli. Jeniec oflagu, z którego został uwolniony przez wojska angielskie. Leczył się w wojskowych szpitalach, które znajdowały się w Delmenhorst, Getyndze oraz Bomlitz[2].
Do kraju powrócił 29 czerwca 1947 i zamieszkał w Brodnicy. Pracował tam w Powiatowym Związku Samopomocy Chłopskiej, Urzędzie Likwidacyjnym, Technikum Handlowym oraz w Zakładach Mięsnych. Od 1961 na emeryturze. Zmarł w Brodnicy i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Żonaty z Łucją z Osmańskich, syn Jerzy (ur. 1930)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1590[2]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[3]
- Medal Niepodległości (13 września 1933)[4]
Przypisy
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 161. ISBN 83-900510-0-1.
