Stanisław Rajmund Jezierski
| ||
| Data urodzenia | 1698 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | przed 28 kwietnia 1782 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | ||
| Inkardynacja | dominikanie | |
| Nominacja biskupia | 26 lutego 1734 | |
| Sakra biskupia | 4 maja 1738 | |
| Data konsekracji | 4 maja 1738 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Jan Aleksander Lipski | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Stanisław Rajmund Jezierski herbu Nowina[1] OP (ur. 1698, zm. przed 28 kwietnia 1782) – polski biskup rzymskokatolicki, dominikanin, biskup bakowski (od 1751 r. rezydencja w Śniatynie), dziekan kapituły katedralnej lwowskiej w 1764 roku, kustosz kapituły katedralnej lwowskiej w 1759 roku, oficjał lwowski w 1753 roku, kanonik kapituły katedralnej lwowskiej w 1751 roku[2].
W młodości wstąpił do zakonu dominikanów. Został następnie skierowany na studia specjalistyczne do Krakowa i Florencji z zakresu filozofii i teologii. Po ich ukończeniu wrócił do Polski, gdzie wykładał w Krakowie i Lublinie. W latach 1729-1730 i 1737-1738 był przeorem lubelskiego klasztoru oraz znanym kaznodzieją i rektorem krakowskiego studium generalnego (1734-1736).
26 lutego 1734 r. został mianowany przez króla Augusta III Sasa biskupem bakowskim. Papież Klemens XII potwierdził ją 20 grudnia 1737 r. Sakrę biskupią otrzymał 4 maja 1738 r. w Kielcach.
Po wizytacji diecezji w 1741 r., ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną przeniósł rezydencję biskupią z Bakowa do Śniatynia (1760). Troszczył się o potrzeby materialne diecezji. Rezydował głównie we Lwowie, gdzie był kanonikiem kapituły katedralnej i oficjałem sądu oraz archidiakonem lubelskim. Przypisuje mu się odnowę życia religijnego w diecezji bakowskiej, na której rzecz postulował w sejmie właściwe uposażenie w 1746 r.
Pochowany w kościele klawsztornym dominikanów Bożego Ciała we Lwowie[3].
Bibliografia
- Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000.
Przypisy
- ↑ Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 78.
- ↑ Przyjaciel Chrześciańskiey Prawdy. Czasopismo teologiczne dla oświecenia i zbudowania kapłanów nayprzód, a potem katolickich chrześcian. 1839 Przemyśl R.VII z.IV, s. 105.
- ↑ Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 136.
Linki zewnętrzne
- Szczęsliwa do wiecznosci deflvitacya skołatanego na morzu światowym śmiertelną burzą Rybinskich drzewa w bibliotece Polona
- p
- d
- e
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
