Sojuz 7K-T

Sojuz 7K-T
Ilustracja
Producent

OKB-1

Operator

ZSRR

Państwo pochodzenia

ZSRR

Zastosowanie

Lot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz

Poprzednik

Sojuz 7K-OKS

Produkcja
Stan obecny

wycofany

Liczba wszystkich lotów

30

Liczba udanych lotów

29

Liczba nieudanych lotów

1

Pierwszy lot

1972 (Kosmos 496)

Ostatni lot

1981 (Sojuz 40)

Dane techniczne
Zasilanie

akumulatory

Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie dwóch kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało dwa dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.

Loty bezzałogowe

  • Kosmos 496
  • Kosmos 573
  • Kosmos 613
  • Kosmos 656
  • Sojuz 20

Misje załogowe

Bibliografia

  • Mir Hardware Heritage
    • David S.F. Portree, Mir Hardware Heritage, NASA RP-1357, 1995
    • Mir Hardware Heritage (wikisource)
  • Soyuz 7K-T - Encyclopedia Astronautica
  • p
  • d
  • e
Sojuz 7K-OK (1966–1971)
Sojuz 7KT-OK (1971)
Sojuz 7K-T (1973–1981)
Sojuz 7K-TM (1975–1976)
Sojuz-T (1976–1986)
Sojuz-TM (1986–2003)
Sojuz-TMA (2003–2012)
Sojuz-TMA-M (2010–2016)
Sojuz-MS (2016–trwa)
Loty planowane
Loty bezzałogowe
Rakiety nośne