Seria Lymana

Ten artykuł od 2021-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Seria Lymana – seria linii widmowych emitowanych przez atomy wodoru. Linie tej serii powstają, kiedy elektron w atomie wodoru przechodzi ze stanu o głównej liczbie kwantowej n > 1 do stanu n = 1 (tzn. kiedy elektron przechodzi z wyższej powłoki na powłokę 1) (seria K)^[1][2]. Nazwa pochodzi od jej pierwszego badacza, Theodore'a Lymana^[2].

Długości fal pierwszej linii serii, zwanej linią Lymana α jest równa 121,57 nm (jest ona czasem nazywana promieniowaniem Lyman-α), a granicą serii jest 91,18 nm, wszystkie linie serii leżą w dalekim nadfiolecie.

Inne serie widmowe w atomie wodoru to:

1. seria Lymana
2. seria Balmera
3. seria Paschena
4. seria Bracketta
5. seria Pfunda
6. seria Humphreysa

Historia

Pierwszą linię serii odkrył Theodore Lyman w 1906 roku, badając światło emitowane przez wodór, kolejne linie odkrył w kolejnych latach aż do 1914. Linie serii pasowały do wcześniej sformułowanej doświadczalnej formuły wzoru Rydberga opisującej serię Balmera i Paschena.

Wzór Rydberga dla serii Lymana ma postać:

${\displaystyle {\frac {1}{\lambda }}=R\left({\frac {1}{1^{2}}}-{\frac {1}{n^{2}}}\right)\qquad \left(R=1{,}0974\cdot 10^{7}{\mbox{m}}^{-1}\right)}$

Gdzie n to kolejne liczby naturalne poczynając od 2 (n = 2,3,4,...). Linia Ly – α odpowiada n = 2, a granica serii odpowiada granicy wyrażenia dla n dążącego do nieskończoności.

Przypisy