Bazylika Santa Maria delle Grazie
w Mediolanie
Basilica di Santa Maria delle Grazie
| sanktuarium |
Widok z zewnątrz |
| Państwo |  Włochy
|
| Miejscowość | Mediolan |
| |
| Wyznanie | katolickie |
| Kościół | rzymskokatolicki |
bazylika mniejsza
• nadający tytuł | od 22 czerwca 1993
papież Jan Paweł II |
| |
| Wezwanie | Matki Bożej Łaskawej |
| Historia | | | | Data rozpoczęcia budowy | XV w. | | Data zakończenia budowy | XV w. | |
| Dane świątyni | | | | Architekt | Guiniforte Solari | Kopuła
• liczba kopuł |
1
| | | | Liczba naw | 3 | |
Położenie na mapie Mediolanu  Bazylika Santa Maria delle Grazie
w Mediolanie |
Położenie na mapie Włoch  Bazylika Santa Maria delle Grazie
w Mediolanie |
Położenie na mapie Lombardii  Bazylika Santa Maria delle Grazie
w Mediolanie |
 45°27′57″N 9°10′16″E/45,465833 9,171111 |
 | Multimedia w Wikimedia Commons | |
| Strona internetowa |
Kościół i konwent dominikański Santa Maria delle Grazie z
"Ostatnią Wieczerzą" Leonarda da Vinci
[a] | Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO |
| |
| Państwo | Włochy |
| Typ | kulturowy |
| Spełniane kryterium | I, II |
| Numer ref. | 93 |
| Region[b] | Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę |
| Wpisanie na listę | 1980
na 4. sesji |
- ↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO
- ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO
|
Bazylika Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Autorem projektu kościoła był Guiniforte Solari. Prace nad budową kościoła rozpoczęto w późnych latach 80. XV wieku i kontynuowano przebudowę w latach 90. tego wieku. Świątynia typu bazylikowego, korpus 3-nawowy (długi i niski) powstał już w latach 60. W kościele Donato Bramante zastosował swoje ulubione motywy architektoniczne wynikające z zamiłowania do formy dośrodkowej – prezbiterium i transept zakończył półkolami, a wokół kopuły umieścił galerię otwartą arkadami na zewnątrz. Kopułę na poligonalnym bębnie wieńczy smukła latarnia (cecha charakterystyczna dla Bramantego). Wnętrze Santa Maria delle Grazie charakteryzuje się lekkością i jasnością. Geometryczne wzory, jak malowane rozetowe okna, są podporządkowane klarowności dyspozycji przestrzennej.
W bazylice znajduje się fresk Leonarda da Vinci Ostatnia Wieczerza i kwadratowa mozaika (120 m) przedstawiająca Matkę Bożą.
Nocą 15 sierpnia 1943 roku bomby zrzucone przez brytyjskie i amerykańskie samoloty uszkodziły kościół. Ściana zawierająca Ostatnią wieczerzę nie została zniszczona, gdyż była zabezpieczona workami z piaskiem.
22 czerwca 1993 roku papież Jan Paweł II podniósł kościół do godności bazyliki mniejszej[1].
Przypisy
- ↑ GCatholic.org: Basilica di S. Maria delle Grazie. www.gcatholic.org. [dostęp 2017-02-11]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- UNESCO World Heritage Centre: Church and Dominican Convent of Santa Maria delle Grazie (ang.)
| Kulturowe | - Sztuka naskalna w Val Camonica
- Kościół i klasztor dominikański Santa Maria delle Grazie z Ostatnią Wieczerzą Leonarda da Vinci w Mediolanie
- Zespół zabytkowy Rzymu, dobra Stolicy Apostolskiej leżące na terenie Rzymu, korzystające z prawa eksterytorialności i bazylika św. Pawła za Murami
- Zespół zabytkowy we Florencji
- Wenecja wraz z laguną
- Piazza del Duomo w Pizie
- Zespół zabytkowy San Gimignano
- I Sassi w Materze
- Vicenza – miasto i wille palladiańskie w regionie Veneto
- Zespół zabytkowy w Sienie
- Zespół zabytkowy w Neapolu
- Miasto przemysłowe Crespi d’Adda
- Renesansowe miasto Ferrara i delta Padu
- Castel del Monte
- Trulli w Alberobello
- Zabytki wczesnochrześcijańskie w Rawennie
- Zespół zabytkowy w Pienzy
- Pałac królewski z XVIII w. w Casercie wraz z parkiem, akweduktem Vanvitelli i zespołem San Leucio
- Rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej
- Ogród botaniczny w Padwie
- Katedra, Torre Civica i Piazza Grande w Modenie
- Zespoły archeologiczne – Pompeje, Herkulanum i Torre Annunziata (oficjalna nazwa wpisana na listę światowego dziedzictwa)
- Villa Romana del Casale
- Su Nuraxi w Barumini
- Portovenere, Cinque Terre i wyspy (Palmaria, Tino i Tinetto)
- Costiera Amalfitana
- Strefa archeologiczna w Agrigento
- Strefa archeologiczna wraz z Bazyliką Patriarchów w Akwilei
- Park Narodowy Cilento, Vallo di Diano i Alburni oraz stanowiska archeologiczne Paestum i Velia oraz Certosa di Padula
- Zespół zabytkowy w Urbino
- Willa Hadriana w Tivoli
- Asyż, bazylika franciszkańska i inne zabytki franciszkańskie (Erem w Carceri)
- Miasto Werona
- Villa d’Este w Tivoli
- Miasta późnego baroku w dolinie Noto
- Sacri Monti w Piemoncie i Lombardii
- Etruskie nekropolie w Cerveteri i Tarkwinii
- Val d’Orcia
- Syrakuzy i skalna nekropolia w Pantalica
- Genua: Le Strade Nuove i system pałaców Rolli
- Mantua i Sabbioneta
- Linie kolei retyckiej przez przełęcze Albula i Bernina
- Longobardowie we Włoszech. Ośrodki władzy, 568 – 774 n.e.
- Prehistoryczne osady na palach
- Wille i ogrody Medyceuszy w Toskanii
- Krajobraz winnic Piemontu: Langhe-Roero i Monferrato
|
|---|
| Przyrodnicze | |
|---|
- ↑ Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Niemcami, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią i Ukrainą
- Britannica: place/Santa-Maria-delle-Grazie-church-Milan-Italy
45°27′57″N 9°10′16″E/45,465833 9,171111 
