Sól Mohra

Sól Mohra

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. bis(siarczan) diamonu żelaza(II), bis(siarczan) diamonu żelaza(2+), bis(tetraoksydosiarczan) diamonu żelaza(II) Inne nazwy i oznaczenia siarczan amonu i żelaza(II), daw. siarczan amonowo-żelazawy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	(NH 4) 2Fe(SO 4) 2
Inne wzory	(NH 4) 2SO 4·FeSO 4
Masa molowa	284,05 g/mol
Wygląd	niebieskawo-zielone, bezwonne kryształy[1][2]
Identyfikacja
Numer CAS	10045-89-3 7783-85-9 (heksahydrat)
PubChem	24863
SMILES [NH4+].[NH4+].[O-]S(=O)(=O)[O-].[O-]S(=O)(=O)[O-].[Fe+2]
Właściwości Gęstość 1,86 g/cm³ (20 °C; heksahydrat)[1][2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 269 g/l (20 °C; heksahydrat)[1] w innych rozpuszczalnikach nierozpuszczalny w etanolu[2] Temperatura rozkładu ok. 100 °C (heksahydrat)[2]
Budowa Układ krystalograficzny układ jednoskośny (heksahydrat)[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-02-10] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki sól Mohra sześciowodna Uwaga Zwroty H H315, H319, H335 Zwroty P P261, P305+P351+P338 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[3] 0 2 0   Numer RTECS WS5890000 BR6500000 (heksahydrat) Dawka śmiertelna LD50 3250 mg/kg (szczur, doustnie)[1]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sól Mohra, (NH
4)
2Fe(SO
4)
2 – nieorganiczny związek chemiczny, sól podwójna kwasu siarkowego, amoniaku i żelaza na II stopniu utlenienia. Zarówno sama sól, jak i jej wodne roztwory, są względnie odporne na utlenianie żelaza(II) do stopnia utlenienia III. Przypisuje się to obniżeniu pH roztworu przez ulegające hydrolizie jony amonowe.

W temperaturze pokojowej związek ten tworzy zielonkawe kryształy heksahydratu, łatwo rozpuszczalne w wodzie. Jest stosowany w chemii analitycznej jako odczynnik redukujący przy miareczkowaniu redoks oraz jako wygodne, stabilne źródło żelaza(II).

Odkrywcą tej soli jest Karl Friedrich Mohr.

Przypisy

Bibliografia

• Maciej Modzelewski, Jerzy Woliński: Pracownia chemiczna. Technika laboratoryjna. Wyd. VI. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1993, s. 201.