Rycymer

Rycymer

Flavius Ricimer

Brązowa moneta Rycymera i Libiusza Sewera. Na rewersie znajduje się monogram Rycymera.
magister militum
Data urodzenia	405
Data śmierci	18 sierpnia 472
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia rzymska
Stanowiska	magister militum (456–472)
Główne wojny i bitwy	Zdobycie Rzymu (472)

Rycymer (łac. Flavius Ricimer, ok. 405 – zm. 18 sierpnia 472) – magister militum cesarstwa zachodniorzymskiego w latach 456–472, patrycjusz.

Życiorys

Nie są znane imiona jego rodziców; ojciec pochodził z plemienia Swebów (być może był nim Rechila władca Swebów w Galicji), a matka była córką wizygockiego króla Walii. Do 454 oficer w armii Flawiusza Aecjusza, od 456 dowódca wojsk zachodniego cesarstwa rzymskiego. Po raz pierwszy dał o sobie znać odnosząc spektakularne zwycięstwo w 456 roku w bitwie morskiej w pobliżu Sycylii^[1] z flotą Wandalów za panowania Awitusa. Po jego obaleniu Rycymer został obdarzony przez wschodniego cesarza Leona I prestiżowym tytułem patrycjusza. Wobec słabości władzy centralnej przyczynił się do wyniesienia przez swoje wojska na tron cesarski w 456 Majoriana, w 461 Libiusza Sewera. Gdy władcy przestawali cieszyć się jego uznaniem i akceptacją, konsekwentnie doprowadzał do ich obalenia. W ten sposób pozbawił władzy i prawdopodobnie życia kolejno: Awitusa, Majoriana, Sewera i Antemiusza.

Faktycznie sprawował władzę, wybijając np. za panowania cesarza Sewera monety ze swoimi inicjałami. W 468 poślubił Alipię – jedyną córkę cesarza Antemiusza i cesarzowej Aelii Eufemii, co jak wierzono, miało przynieść bezpieczeństwo państwu rzymskiemu. Między Antemiuszem a jego zięciem szybko doszło do konfliktu i ostatecznie do konfrontacji, kiedy to Rycymer zebrawszy 6000 żołnierzy, wyruszył z Mediolanu i przystąpił do oblężenia Rzymu, z zamiarem obalenia cesarza. Mimo mężnego oporu miasto padło w lipcu 472^[2] roku, a sam Antemiusz poniósł śmierć, zadaną, według niektórych przekazów, osobiście przez Rycymera. Nowym cesarzem uczynił Olibriusza. Zmarł kilka tygodni później na udar mózgu^[2].

Przypisy

Bibliografia

Źródła historyczne

• Ewagriusz Scholastyk, Historia Kościoła, StefanS. Kazikowski (tłum.), EwaE. Wipszycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990 .brak strony (książka)
• Priscus, Fragments, [w:] R.C.R.C. Blockley (red.), The Fragmentary classicising Historians of the Later Roman Empire: Eunapius, Olympiodorus, Priscus and Malchus, t. II, Liverpool 1983, s. 223–400  (ang.).
• Sydoniusz Apolinary, Listy i wiersze, MieczysławM. Brożek (tłum.), seria: Biblioteka Przekładów z Literatury Starożytnej nr 14, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004 .brak strony (książka)
• EdwardE. Zwolski EdwardE., Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli scytyjska Europa, Lublin: Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1984 .brak strony (książka)

Opracowania

• MarekM. Wilczyński MarekM., Germanie w służbie zachodniorzymskiej w V w. n.e. Studium historyczno-prosopograficzne, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2001, ISBN 83-7271-059-7 .brak strony (książka)
• PeterP. Heather PeterP., Upadek Cesarstwa Rzymskiego, JanuszJ. Szczepański (tłum.), Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 2007 .brak strony (książka)