Rocznik miechowski

Rocznik miechowski – rocznik pochodzący z XIV wieku, uzupełniany współcześnie do 1434 roku.

Rocznik spisano na trzech kartach, włączonych w XV w. do większego kodeksu[1]. W rękopisie z XIV w. zapiski wykonywane były jedną ręką do 1388, a następnie kilkunastoma rękami do 1434[2]. Rękopis Rocznika miechowskiego spłonął w 1944 w Warszawie[2]. Zachowały się jednak fotografie kart wykonane w okresie międzywojennym[3].

Oryginalna część Rocznika miechowskiego rozpoczyna się od 1290[2]. Początek obejmuje 21 krótkich zapisek i stanowi wyciąg z innych roczników. Dalsza część stanowi jedno z najcenniejszych źródeł do dziejów Polski w XIV i na początku XV wieku[2]. Zasadnicza część rocznika koncentruje się na wydarzeniach związanych z działalnością bożogrobców z Miechowa[1].

W Miechovii Samuela Nakielskiego zawarte są fragmenty zaczerpnięte z jakiejś rękopiśmiennej księgi klasztornej, różniące się od zachowanej wersji rocznika, stąd przypuszczenie badaczy, że istniał jeszcze jeden dawniejszy rocznik miechowski, sięgający co najmniej roku 1348[2][3].

Przypisy

  1. ↑ a b Chojnacki 2012 ↓, s. 57.
  2. ↑ a b c d e Dąbrowski 1964 ↓, s. 68.
  3. ↑ a b Chojnacki 2012 ↓, s. 58.

Bibliografia

  • Artur Chojnacki. Dwie wersje „Rocznika miechowskiego” oraz jego nieznana kontynuacja (w świetle analizy „Miechovii” Samuela Nakielskiego). „Hereditas Monasteriorum”. 1, s. 51–71, 2012. 
  • Jan Dąbrowski: Dawne dziejopisarstwo polskie (do roku 1480). Wrocław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1964, s. 68.