Rekinek psi

Rekinek psi
Scyliorhinus canicula[1]
(Linnaeus, 1758)[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

chrzęstnoszkieletowe

Podgromada

spodouste

Rząd

żarłaczokształtne

Rodzina

rekinkowate

Rodzaj

Scyliorhinus

Gatunek

rekinek psi

Synonimy
  • Squalus canicula Linnaeus, 1758[2]
  • Squalus catulus Linnaeus, 1758[3]
  • Squalus elegans Blainville 1825[4]
  • Scyllium acutidens Vaillant, 1888[5]
  • Scyliorhinus canicula var. albomaculata Pietschmann, 1906[6]
  • Catulus duhamelii Garman, 1913[7]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[8]

najmniejszej troski
Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Rekinek psi[9], rekinek[10] (Scyliorhinus canicula) – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny rekinkowatych (Scyliorhinidae), spotykana również pod nazwą mały rekinek koci. Poławiany jako ryba konsumpcyjna. Wystawiany w akwariach publicznych. Nie stanowi zagrożenia dla człowieka.

Zasięg występowania

Północno-wschodni Atlantyk – od zachodniej Norwegii i Wysp Szetlandzkich po Senegal, kanał La Manche, Morze Północne, cieśniny Skagerrak, Kattegat, Wielki i Mały Bełt, również Morze Śródziemne.

torebka syreny

Opis

Ciało wydłużone, bardzo smukłe, z krótkim, zaokrąglonym pyskiem; podłużno-owalne oczy z grubym fałdem skórnym na dolnym brzegu, bez przesłony migawkowej, otwory nosowe (na dolnej stronie głowy) łączą się rynienkami z krawędzią warg; zatyczki nosowe niemal stykają się wzdłuż linii środkowej głowy przed otworem gębowym; pięć małych szczelin skrzelowych, z których dwie ostatnie znajdują się nad płetwą piersiową; zęby bardzo liczne ale drobne; dwie, bardzo przesunięte ku tyłowi ciała płetwy grzbietowe, tak że przednia znajduje się nad lub za nasadą płetw brzusznych, tylna zwykle za nasadą płetwy odbytowej; tylne krawędzie płetw brzusznych wydłużone i spiczaste; górny płat płetwy ogonowej nieznacznie wygięty do góry, dolny płat większy; grzbiet brązowy do czerwono-brązowego, szary lub żółtawoszary, pokryty wieloma małymi i kilkoma większymi brązowymi lub czarnymi plamami, niekiedy również małymi białymi piętnami; brzuch jasnoszary lub żółtawy, bez plam; młode rekinki psie posiadają 6-7 nieostro ograniczonych, ciemnych, poprzecznych pasów.

Dorasta przeciętnie do 60–75 cm, maksymalnie do 100 cm długości i 3 kg masy ciała.

Środowisko

Przebywa najchętniej na ławicach obficie porośniętych glonami, na głębokościach z zakresu 10–400 m, w Morzu Jońskim spotykany na głębokości do blisko 800 m. Prowadzi przydenny tryb życia, zwykle w większych grupach, w ciągu dnia spotykany najczęściej, gdy "śpi" na dnie, staje się aktywny dopiero o zmierzchu.

Żywi się drobnymi zwierzętami bentonicznymi (mięczaki, skorupiaki, ryby oraz kalmary).

Rozród

Osiąga dojrzałość płciową przy długości ciała blisko 60 cm. Pod koniec lata dorosłe osobniki schodzą na głębszą wodę, gdzie odbywają gody. Rekinek psi jest jajorodny. 6-centymetrowe jaja otoczone rogową otoczką (tzw. torebka syreny) przyczepione są parami do glonów i kamieni za pomocą długich, giętkich nici. Liczba jaj 2–20 szt., okres inkubacji 5–11 miesięcy.

Przypisy

  1. ↑ Scyliorhinus canicula, [w:] Integrated Taxonomic Information System  (ang.).
  2. ↑ a b Linnaeus 1758 ↓, s. 234.
  3. ↑ Linnaeus 1758 ↓, s. 235.
  4. ↑ H.M.D. de Blainville: Vertébrës. Class V. Poissons. W: A.G. Desmarest, H.M.D. de Blainville, C. Prévost, A. Serville & L. Saint-Fargau (red. red.): Faune française, ou Histoire naturelle, générale et particulière des animaux qui se trouvent en France, constamment ou passagèrement, à la surface du sol, dans les eaux qui le baignent, et dans le littoral des mers qui le bornent. Paris: Plassan, 1820–1830, s. 73, ryc. 18 (rys. 1). (fr.).
  5. ↑ L.L. Vaillant: Poissons. W: A. Milne-Edwards (red.): Expéditions scientifiques du Travailleur et du Talisman pendant les années 1880, 1881, 1882, 1883. Cz. 1. Paris: G. Masson, 1888, s. 60, ryc. i (rys. 4). (fr.).
  6. ↑ V. Pietschmann. Ichthyologische Ergebnisse einer Reise nach Island, an die atlantische Küste von Marokko und in die westliche Hälfte des Mittelmeeres. „Annalen des K.K. Naturhistorischen Hofmuseums”. 21, s. 98, 1906. (niem.). 
  7. ↑ S. Garman. The Plagiostomia (sharks, skates, and rays). „Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy, at Harvard College, Cambridge, Mass”. 36, s. 73, 1913. (ang.). 
  8. ↑ J.J. Ellis J.J. i inni, Scyliorhinus canicula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-08-24]  (ang.).
  9. ↑ Stanislav Frank: Wielki atlas ryb. Przekład: Henryk Szelęgiewicz. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974.
  10. ↑ Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.

Bibliografia

  • C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 1–824. (łac.).
  • Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
  • Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby morskie. Warszawa: GeoCenter, 1996. ISBN 83-7129-306-2.
  • Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.
  • LCCN: sh85119187
  • BNCF: 34672
  • J9U: 987007565855005171
  • Catalana: 0185744
Identyfikatory zewnętrzne:
  • GBIF: 2418684
  • identyfikator iNaturalist: 112372
  • ITIS: 160065
  • NCBI: 7830