Powłoki metaliczne

Powłoki metaliczne – warstwy metalu na powierzchni wyrobu, służące do jego ochrony przed korozją lub do celów ozdobnych. Nakłada się je różnymi metodami technologicznymi, np. metodą:

  • elektrolityczną – pokrywanie złotem, srebrem, miedzią, niklem, chromem, cyną, cynkiem
  • ogniową – powlekanie metalu w kąpielach stopionego metalu ochronnego (cynk, cyna, ołów, glin)
  • chemiczną – z użyciem bezprądowych kąpieli lub natrysku soli wraz z reduktorem
  • dyfuzyjną – nasycanie powierzchni stopu przez dyfuzję atomów metali (lub niemetali) poprzez zewnętrzną warstwę metalu, np. tytanowanie, aluminiowanie, wanadowanie, borowanie, chromoaluminiowanie (również: nawęglanie, azotowanie, węglotytanowanie); proces prowadzony w czasie obróbki cieplno–chemicznej stopów (np. stali)[1]
  • platerowania – nakładanie, z użyciem nacisku (np. walcowanie, metoda wybuchowa), powłok z takich metali jak np. srebro, miedź, glin[2][3]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Warstwy dyfuzyjne. [w:] Skrypt PG: Powłoki metaliczne, rozdz. 7 [on-line]. Politechnika Gdańska. [dostęp 2011-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-31)].
  2. ↑ Powłoki platerowane. [w:] Skrypt PG: Powłoki metaliczne, rozdz. 6 [on-line]. Politechnika Gdańska. [dostęp 2016-01-31].
  3. ↑ Deutsche Röhrenwerke Aktiengesellschaft (Dűsseldorf, Niemcy); rzecznik patentowy: inż. Cz. Raczyński. Sposób platerowania blach żelaznych i stalowych miedzią lub metalami o podobnych własnościach za pomocą walcowania. „Opis patentowy Nr 24798”, 29 maja 1937. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej.