Polska szkoła jazzu

Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Polska szkoła jazzu – fenomen polskiego jazzu, który po okresie zwanym „katakumbowym” (czasy stalinowskie), pojawił się na fali odnowy w 1956 roku jako nowoczesny i prężny ruch muzyków łączących fascynacje stylami cool, hard bop z dużymi umiejętnościami warsztatowymi i postromantycznymi odniesieniami do słowiańskiej melodyki.

Mimo politycznego i społecznego tła jest to zjawisko o wyraźnie artystycznym charakterze. Do polskiej szkoły jazzu nie zalicza się na przykład wielu zespołów i artystów grających w tym okresie jazz tradycyjny.

Polska szkoła jazzu nie jest ścisłym określeniem stylistycznym, jest jednak zjawiskiem wyróżniającym się na tle jazzu europejskiego i światowego, a jej wpływ na muzykę w innych krajach nie ulega wątpliwości.

Przedstawiciele

Najważniejszymi twórcami tego kierunku byli:

• Krzysztof Komeda – fortepian
• Mieczysław Kosz – fortepian
• Zbigniew Namysłowski – saksofon
• Jan Wróblewski – saksofon
• Zbigniew Seifert – skrzypce
• Tomasz Stańko – trąbka
• Andrzej Trzaskowski – fortepian
• Michał Urbaniak – skrzypce, saksofon

Zobacz też

• muzyka polska, polska muzyka rozrywkowa
• polska szkoła plakatu, polska szkoła filmowa, polska szkoła matematyczna