Pasta do zębów

Ten artykuł od 2016-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pasta do zębów – substancja, która rozprowadzana przy pomocy szczoteczki do zębów służy do utrzymywania czystości zębów i jamy ustnej. Jest jednym z najczęściej występujących produktów w domach.

Działa poprzez usuwanie z powierzchni zębów i dziąseł zanieczyszczeń i nalotów o zróżnicowanym składzie chemicznym, głównie płytki nazębnej. Stanowi długotrwałą ochronę przeciwpróchniczą. Zapewnia estetyczny i ładny wygląd zębów oraz świeży oddech. Zapobiega chorobom przyzębia.

Skład pasty do zębów

• środki abrazyjne (ścierne, polerujące):
  • np. krzemionka koloidalna
• środki żelujące (zagęstniki) – decydują o konsystencji
• środki pieniące (mydła, detergenty); przykładowe detergenty:
  • laurylosiarczan sodu, laurylosarkozynian sodu
• substancje smakowo-zapachowe, np. mentol
• substancje przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze
• substancje biologicznie czynne (przeciwpróchnicze), działające na:

• • tkanki twarde zęba – szczególnie na nadwrażliwość zębów
    • związki fluoru (zamyka kanaliki zębiny), hydroksyapatyty, cytrynian sodu, chlorek potasu^[1]
  • dziąsła i śluzówkę
    • zioła, witaminy, salicylan choliny, ksylitol, torf
  • płytkę i kamień nazębny
    • pirofosforan sodowy – zapobiega mineralizacji płytki nazębnej
    • oktapinol – zmniejsza odkładanie płytki nazębnej
    • glukuronian chlorheksydyny, triklosan – niszczą drobnoustroje
    • sanguinaryna

Fluor występuje w postaci następujących związków:

• fluorek sodu
• monofluorofosforan sodu
• aminofluorki
• fluorek cyny(II)
• fluorek glinu

Jedynie aminofluorki są związkami organicznymi, pozostałe są nieorganiczne. Stare pasty zawierały tlenek magnezowy jako środek neutralizujący szkodliwe kwasy.

Zawarte w pastach związki fluoru działają przeciwpróchniczo, hamując rozwój enzymów wydzielanych przez bakterie przy zamianie węglowodanów na kwasy i zwiększając tym samym odporność szkliwa na działanie kwasów w jamie ustnej. Dodatkową cechą tych związków jest pogarszanie zdolności adhezyjnych powierzchni zęba w stosunku do bakterii (utrudnianie kolonizacji powierzchni zęba przez bakterie) ,tym samym zmniejsza się ryzyko powstania próchnicy^[2]. Prewencja próchnicy wynosi: 1 mg F/l.^[3] Związki fluoru hamują demineralizację szkliwa, a nawet umożliwiają jego remineralizację.

Tubki

Pierwsza pasta do zębów w tubce została sprzedana w r. 1896 przez firmę „Colgate & Company”. W masowej sprzedaży dotychczasowe słoiki, w których sprzedawane były pasty, zostały zastąpione tubkami przez „Colgate & Company” w roku 1908^[4].

Niektóre pasty do zębów po wyciśnięciu z tubki zawierają więcej niż jeden kolor. Początkowo był to chwyt reklamowy stosowany przez producentów, jednak takie rozwiązanie ma również swoje zalety, ponieważ można wówczas użyć w paście większą ilość czynnych składników, których nie dałoby się umieścić razem z uwagi na możliwość reakcji chemicznej pomiędzy nimi. W takim przypadku tubka pasty do zębów jest odpowiednio skonstruowana tak, że jej wnętrze posiada pojemniki oddzielone od siebie. Mieszanie pasty następuje dopiero przy jej wyciskaniu.

Przypisy

Zobacz hasło pasta do zębów w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Pasta do zębów