Płyn pozakomórkowy : Skład płynu pozakomórkowego, Zobacz też, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Płyn pozakomórkowy

Ten artykuł od 2007-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Płyn pozakomórkowy, płyn zewnątrzkomórkowy – płyn występujący w przestrzeni pozakomórkowej organizmu. Jest on obficie wydzielany przez komórki, ponieważ zapewnia im odpowiednie środowisko zewnętrzne. Płynami pozakomórkowymi są^[1]:

osocze krwi i chłonka (limfa);
płyn tkankowy (śródmiąższowy) – wypełniający przestrzenie międzykomórkowe niektórych tkanek (np. mięśniowej);
płyn znajdujący się w jamach wewnątrz ciała wyścielonych błoną surowiczą (opłucną, osierdziem, otrzewną);
płyn mózgowo-rdzeniowy – w komorach i kanałach mózgu oraz rdzenia kręgowego.

W obrębie płynu pozakomórkowego wydziela się płyn transcelularny, który stanowi jego 2,5%.

Płyn pozakomórkowy zawiera znacznie więcej sodu (ponad połowa jego zawartości znajduje się w przestrzeni pozakomórkowej) i mniej potasu (prawie cała jego zawartość znajduje się wewnątrz komórek)^[1].

U ludzi stężenie glukozy jest utrzymywane przez homeostazę na poziomie około 5 mM.

Wartość pH płynu pozakomórkowego jest ściśle regulowane przez bufory i waha się około wartości 7,4.

Objętość płynu pozakomórkowego wynosi typowo 15 litrów (z czego 12 l to płyn śródmiąższowy, a 3 l to osocze).