Osiedle urzędników ZUS w Poznaniu

Osiedle urzędników ZUS
Ilustracja
Róg ulic Przybyszewskiego i Szamarzewskiego
Państwo

 Polska

Miasto

Poznań

Dzielnica

Jeżyce

Data budowy

1930–1931

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „Osiedle urzędników ZUS”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Osiedle urzędników ZUS”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Osiedle urzędników ZUS”
Ziemia52°24′43″N 16°53′25″E/52,411944 16,890278
Widok na podwórze od ul. Szamarzewskiego

Osiedle urzędników ZUS w Poznaniu – modernistyczne, międzywojenne osiedle mieszkaniowe, przeznaczone dla niższego szczebla urzędników ZUS, zlokalizowane w Poznaniu, na granicy Jeżyc i Ogrodów, przy ul. Szamarzewskiego 56-60 (róg Przybyszewskiego).

Historia

Osiedle realizowało postulaty wczesnomodernistycznej architektury, tj. typizację i funkcjonalność oddawanych obiektów, dobre doświetlenie (lokalizacja na osi północ-południe), zakładanie międzydomowych, zielonych przestrzeni rekreacyjnych oraz niskie koszty realizacji.

Zespół domów (trzy bloki) powstał w latach 1930-1931. Na każdej kondygnacji zlokalizowano cztery mieszkania (od 20 do 85 m²). Zaplanowano także niewielki udział powierzchni handlowych w parterach. Całość jest zachowana w dobrym stanie.

Osiedle stanowi poznański pierwowzór osiedla grodzonego. Oferta skierowana była do średniozamożnych rodzin o mniejszej liczbie dzieci i miała charakter wykraczający poza średnia dla tego czasu, m.in. każde mieszkanie posiadało własną ubikację, a dwupokojowe również kuchnię i łazienkę. Na strychach zaprojektowano pralnie wyposażone w wanny dla mieszkańców mniejszych lokali. Na zewnątrz wydzielono obszary z piaskownicami, zieleń i ławki dla lokatorów. Całość zamykano na noc. Porządku pilnowali dwaj stróże (dzienny i nocny). Za dnia bramy były otwarte, a nocą trzeba było budzić stróża. Zasady życia sąsiedzkiego regulowały ścisłe regulaminy. Formuła taka utrzymywała się jeszcze wiele lat po II wojnie światowej, z czasem jednak zlikwidowano część ogrodzeń i dwa prześwity (zamienione na mieszkania). W miejscu placu zabaw wzniesiono garaże. Jeszcze w latach 70. XX wieku funkcjonowała popołudniowa świetlica dla dzieci, pralnie i suszarnie strychowe oraz wspólny magiel[1].

Dojazd

Dojazd zapewniają autobusy linii 169 i 193 oraz tramwaje linii 7 do przystanku Bukowska.

Zobacz też

W zbliżonym rejonie:

oraz:

Przypisy

  1. ↑ Jacek Kotus, Natura wielkomiejskich sąsiedztw. Analiza subsąsiedzkich i sąsiedzkich terytorialnych podsystemów społecznych w Poznaniu, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 2007, s. 145-147, ISBN 978-83-232182-9-6

Bibliografia

  • Atlas architektury Poznania, JanuszJ. Pazder (red.), AleksandraA. Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366 .
  • Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8
  • p
  • d
  • e
Osiedla mieszkaniowe
Atrakcje turystyczne
Teatry
Kina
Inne placówki kulturalne
Tereny zielone
Ulice i place
Kościoły
Targowiska

  • Wikiprojekt:Poznań
  • p
  • d
  • e