Nisiros

Nisiros
Ilustracja
zdjęcie satelitarne
Kontynent

Europa

Państwo

 Grecja

Akwen

Morze Egejskie

Powierzchnia

50,06 km²

Populacja (2011)
• liczba ludności
• gęstość


1 008
20 os./km²

Położenie na mapie Grecji
Mapa konturowa Grecji, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Nisiros”
Ziemia36°35′43,5077″N 27°09′42,3666″E/36,595419 27,161769
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach

Nisiros (gr. Νίσυρος, Nísyros) – grecka wyspa wulkaniczna na Morzu Egejskim. Stanowi część składową Dodekanezu, a znajduje się pomiędzy wyspami Kos i Tilos. Wyspa jest w przybliżeniu okrągłego kształtu, ma średnicę około 8 km i powierzchnię 41,6 km². W pobliżu Nisiros znajduje się kilka wysepek, z których największą jest Jali. W gestii władz lokalnych Nisiros znajduje się Jali (10 mieszkańców) oraz niezamieszkane: Pachia, Pergusa, Kandeliusa, Ajos Andonios i Strongili. Wszystkie razem zajmują powierzchnię 50,055 km², a całkowita liczba mieszkańców wynosi 948. Nisiros jest wyspą górzystą; pośrodku niej znajduje się krater czynnego wulkanu. Wybrzeża są przeważnie skaliste, ale jest też kilka piaszczystych plaż (głównie po stronie północnej).

Leży w administracji zdecentralizowanej Wyspy Egejskie, w regionie Wyspy Egejskie Południowe, w jednostce regionalnej Kos, w gminie Nisiros.

Wulkan jest obecnie słabo aktywny (nie wybucha), a w jego kraterze znajdują się fumarole. Ostatnią znaczniejszą aktywność – w postaci wybuchu pary – przejawił w roku 1888, po niewielkich erupcjach w latach 1871 i 1873; trzęsienia ziemi są częstym zjawiskiem. Okres szczególnej aktywności w latach 1996-1997 sprowadził na wyspę międzynarodowy zespół naukowców, których badania sponsorowała Unia Europejska. Aktywny sejsmicznie kompleks obejmuje dno morskie pomiędzy Nisiros a Kos, wysepkę Jali, a także część wyspy Kos.

Według mitologii greckiej wyspa powstała w chwili, gdy Posejdon oderwał fragment Kos i rzucił w jednego z gigantów, by uniemożliwić mu ucieczkę. W starożytności Nisiros nosiła nazwę Porphyris. Starożytne mury, datowane na V wiek p.n.e. – fragment wyspowej acropolis, odkryto w pobliżu Mandraki. W czasach Herodota wyspa stanowiła – wraz z Kos, Halikarnasem i Kalyndają – małe państwo wasalne podległe zwierzchnictwu perskiemu, a podporządkowane bezpośrednio władzy królowej Artemizji. Wyspa była miejscem zaopatrzenia okolicznej ludności w kamienie młyńskie wykorzystywane w najstarszych młynach wodnych, co odnotowuje w swych epigramatach Antypater z Tessalonik w I wieku p.n.e.[1].

Jedynym miastem i portem wyspy jest Mandraki (682 mieszkańców). Inne zamieszkane miejsca to wioski Pali (167), Nikia (48) i Emborios (25). Zgodnie ze spisem powszechnym z roku 2001, wszystkich mieszkańców społeczności jest 948 (w tym 10 na Jali), natomiast latem wyspę odwiedza wielu turystów i mieszkających gdzie indziej Nisirian, którzy przyjeżdżają tu na wakacje. Turystyka nie jest tak rozwinięta jak na innych wyspach. Połowy macicy perłowej i zbiory pumeksu na Jali stanowią główne źródła dochodów wyspiarzy. W przeszłości, dzięki uprawom na sztucznie zbudowanych tarasach, wyspa była samowystarczalna pod względem żywnościowym. Obecnie jednak uprawy zajmują znacznie mniejszą powierzchnię.

Na wyspę można dotrzeć statkiem z Pireusu i Kos, a w lecie jest wiele dziennych połączeń z wioską Kardamena na Kos. W użyciu jest również lokalny heliport.

Na wschód od Pali znajdują się siarkowe źródła, które w latach 20. XX wieku były znane na całym świecie.

Tradycyjnym napojem Nisros jest sumada, bezalkoholowy napój o smaku migdałowym.

Patronem wyspy jest święty Nikita. Ponadto na wyspie znajdują się cztery monastery greckiego kościoła prawosławnego, w których w czasach dzisiejszych mnisi nie zamieszkują, aczkolwiek w czasie najważniejszych świąt odprawia się tu nabożeństwa. Największym klasztorem jest Panajia Spiliani (Błogosławiona Panna Maria z Jaskini) w Mandraki. Został zbudowany pod murami zamku joannitów, którzy zajęli wyspę w roku 1315.

Linki zewnętrzne

  • Geowarn. geowarn.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-01)].
  • Strona oficjalna

Przypisy

  1. M. J. T. Lewis, Millstone and Hammer: the origins of water power, University of Hull Press 1997, s. 66-67.
  • p
  • d
  • e
Wyspy archipelagu Dodekanez
12 dużych wysp
Mniejsze wyspy
  • Adelfoi Syrnas Islets
  • Agathonisi
  • Agioi Theodoroi Halkis
  • Agreloussa
  • Alimia
  • Antitilos
  • Anydros Patmou
  • Archangelos
  • Arefoussa
  • Arkoi
  • Armathia
  • Astakida
  • Chalavra
  • Chalki
  • Chiliomodi Patmou
  • Chondros
  • Chteni
  • Faradonesia
  • Farmakonisi
  • Fokionisia
  • Fragos
  • Gaidaros
  • Giali
  • Glaros Kinarou
  • Imia
  • Kalolimnos
  • Kalovolos
  • Kamilonisi
  • Kandeloussa
  • Karavolas Rodou
  • Kinaros
  • Koubelonisi
  • Kouloundros
  • Kouloura Leipson
  • Kounoupoi
  • Koutsomytis
  • Lewita
  • Lipsi
  • Makronisi Kasou
  • Makronisi Leipson
  • Makry Aspronisi Leipson
  • Makry Halkis
  • Marmaras
  • Mavra Levithas
  • Megalo Aspronisi Leipson
  • Megalo Glaronisi
  • Megalo Sofrano
  • Mesonisi Seirinas
  • Mikro Glaronisi
  • Mikro Sofrano
  • Nimos
  • Pacheia Nisyrou
  • Pergoussa
  • Piganoussa
  • Pitta
  • Plati Pserimou
  • Plati Symis
  • Pontikousa
  • Prasonisi
  • Prasouda
  • Pserimos
  • Safonidi
  • Ro
  • Saria
  • Seirina
  • Sesklio
  • Strongyli Kastellorizou
  • Strongyli Kritinias
  • Telendos
  • Tragonisi
  • Zaforas
Dodekanez
Dodekanez
Kontrola autorytatywna (wyspa):
Encyklopedia internetowa:
  • SNL: Nisyros