Niesób

Niesób
Ilustracja
Niesób, Kępno, 2010 r.
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Lokalizacja

woj. wielkopolskie, woj. łódzkie

Rzeka
Długość 30,16 km
Ujście
Recypient Prosna
Miejsce

Wieruszów

Wysokość

146,1 m n.p.m.[1]

Współrzędne

51°18′02,8″N 18°08′53,8″E/51,300778 18,148278

Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, blisko lewej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „ujście”
Multimedia w Wikimedia Commons

Niesób (Samica[2]) – rzeka, lewostronny dopływ Prosny[3] o długości 30,16 km[4].

Przepływa przez Kępno i Wieruszów, gdzie wpada do Prosny.

Rzeka jest znacznie zanieczyszczona. W 1233 r. odbył się nad nią zjazd dostojników, byli tam m.in. Władysław Odonic i Paweł II. W 1815 roku na podstawie decyzji kongresu wiedeńskiego[potrzebny przypis] ustalona została na pewnym odcinku rzeki w okolicach Wieruszowa granica rozdzielająca zabór pruski od Królestwa Polskiego.

Zobacz też

Przypisy

  1. Niesób na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-03-05].
  2. Niesób na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej (wynik wyszukiwania), Główny Geodeta Kraju, za: Mapa topograficzna w skali 1:10 000; Nazwy geograficzne Rzeczypospolitej Polskiej (gazeter) PPWK - Warszawa 1991; Protokół z posiedzenia KUNMiOF w dniach 3 - 4 lutego 2004 [dostęp 2017-03-05] .
  3. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 186, ISBN 83-239-9607-5 .
  4. Niesób na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-03-05].

Linki zewnętrzne

  • Samica (7), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 249 .