Mystici Corporis Christi

Mystici Corporis Christi – encyklika papieża Piusa XII wydana w 1943^[1].

Dokument zamknął długi okres badań poświęconych istocie Kościoła, który został zapoczątkowany w kręgu prac przygotowawczych do Soboru watykańskiego I, który miał miejsce w latach 1869-1870. W encyklice przyjęto (obecne już u św. Pawła^[2]) pojęcie Mistycznego Ciała, jako nadrzędne dla wszystkich innych biblijnych obrazów Kościoła^[1]. Spowodowało to upowszechnienie się tego pojęcia^[3].

Kościół, w myśl dokumentu, jest ciałem żyjącym na ziemi, którego niewidzialną głową jest Chrystus w niebie. Jest to więc ciało zarówno widzialne, jak i niewidzialne, rozwijające się w szczególności poprzez widzialne sakramenty, za którymi kryje się niewidzialna łaska i sam Jezus. Wcześniej na Kościół spoglądano w sposób zróżnicowany, m.in. postrzegając go naturalistycznie, jako system związków prawnych i społecznych lub na bliżej nieokreśloną duchową wspólnotę nie potrzebującą prawa, a jedynie miłości, pozbawioną hierarchii, co prowadziło do odrzucania regulacji, czy papiestwa w ogóle^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b Aleksander Bystry, Wiara a nauki przyrodnicze w ujęciu ks. Mariana Morawskiego TJ, w: Poznańskie Studia Teologiczne, Księgarnia Św. Wojciecha, Poznań, 1972, s. 300, 311
↑ ^a ^b Romuald Rak, Eucharystia w wypowiedziach papieży i innych dokumentach Stolicy Apostolskiej XX w., Veritas, Londyn, 1987, s. 45, ISBN 0-948202-00-9
↑ Ciało Chrystusa, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-07-26] .